Του Περικλή Δανόπουλου

Το τι σημαίνει η εβδομάδα των παθών, η Ανάσταση και εν τέλει η Λαμπρή για τον Έλληνα, δεν είναι κάτι που εξηγείται τόσο απλά.Δεν αφορά μόνο τους πιστούς στο δόγμα, αλλά και τους πιο "ελευθεριακούς'" πιστούς , ακόμα και μεγάλο κομμάτι αγνωστικιστών. Είναι ένας μυστικισμός που μεταφέρεται από γενιά σε γενιά, και πάει πίσω στον χρόνο, σε ένα ταξίδι ως τα μύχια της ψυχής αυτής της περίεργης φυλής.

Μέσα από αντιφάσεις, παραβιάσεις, ανακολουθίες, ο λαός μας ταυτίζεται με την πορεία του Ναζωραίου, μοιάζει να γητεύεται από το δέος και τελικά να μετουσιώνεται, να νοιώθει το αγωνιακό ταξίδι ως στην σταύρωση και τελικά να αισθάνεται απέραντη λύτρωση στο αναστάσιμο κέλευσμα. Ο Αναστάσιμος ασπασμός, έχει φέρει δάκρυα ακόμα και σε ανθρώπους που έχουν απολέσει την πίστη τους.

Δεν έχει καμία σχέση το λατρευτικό, τα ήθη και τα έθιμα της περιόδου, με το modus vivendi που προσπαθούν να μας επιβάλουν. Ένας συμπεριφορικός κανόνας που αποδομεί την συλλογική ταύτιση με το δράμα του Χριστού και την αγαλίαση της Ανάστασης.Δεν συνάδουν όλα αυτά με τον θαυμαστό καινούργιο κόσμο, της απαξίας της ανθρώπινης ψυχής και της απόλυτης και υποχρεωτικής λατρείας του κέρδους.

Δεν έχουν καταλάβει, αυτόν τον βαθύ συμβολισμό της Ανάστασης, που σημαίνει για τους Έλληνες την ανάσταση της πατρίδας και του λαού. Δεν έχουν καταλάβει ότι οι απαγορεύσεις, φέρνουν ακριβώς το αντίθετο αποτέλεσμα και δυναμώνουν την πίστη, όχι μόνο στον Θεό, αλλά στον ίδιο μας τον εαυτό. Δεν έχουν καταλάβει τίποτα για τον λαό και είναι βέβαιο ότι αν συνεχίσουν με αυτό το σχέδιο, δεν θα καταλάβουν τελικά ''από που τους ήρθε''.

Χριστός Ανέστη και μακάρι να είναι κοντά, η πολυπόθητη Ανάσταση για όλους εμάς,.