Γράφει ο ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΖΙΑΖΙΑΣ, Επίτιμος Α/ΓΕΣ

Ενώ η κρίση με την Τουρκία στην Ανατολική Μεσόγειο είναι σε εξέλιξη, η Χώρα μας και πάλι ψάχνει για διαμεσολαβητές, ψάχνει για εθνικούς προστάτες.

Πρωταγωνιστικό ρόλο αυτή την περίοδο, φαίνεται ότι παίζει η προεδρεύουσα του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, Γερμανία . 

Στον ρόλο αυτό της Γερμανίας, ως διαμεσολαβήτριας χώρας, θα πρέπει να δοθεί πολύ μεγάλη προσοχή από την ελληνική πλευρά, γιατί οι γερμανοτουρκικές σχέσεις έχουν πολύ μεγάλο ιστορικό βάθος, τα δε οικονομικά συμφέροντα της Γερμανίας στην Τουρκία είναι τεράστια. Αυτές οι σχέσεις  ξεκινούν από την ένωση των γερμανικών κρατιδίων και τη δημιουργία της Γερμανικής Αυτοκρατορίας υπό τον Μπίσμαρκ το 1871 .

Από τότε, οι σχέσεις μεταξύ της Γερμανικής Αυτοκρατορίας, που αναζητούσε ηγεμονικό ρόλο στην Ευρώπη έναντι των ισχυρών δυνάμεων της Γαλλίας και της Βρετανίας, με την Οθωμανική Αυτοκρατορία, που βρισκόταν σε πορεία πολιτικής και κοινωνικής αποδόμησης, απέκτησαν στρατηγικό βάθος σε πολιτικό, στρατιωτικό και οικονομικό επίπεδο.

Το πολιτικό κατεστημένο της Χώρας μας , που τα τελευταία χρόνια κρέμεται από τα «φουστάνια» της Γερμανίας , πρέπει να αντιληφθεί ότι   η Ελλάδα έχει εκτός από την Τουρκία  έναν ακόμα σκληρό γεωπολιτικό αντίπαλο εδώ και 150 χρόνια, τη Γερμανία. Οι δήθεν καλές υπηρεσίες της στην διένεξη Τουρκίας-Ελλάδας δεν είναι απλώς ετεροβαρείς υπέρ της Άγκυρας  ,όπως ξεκάθαρα φάνηκε στο τελευταίο Συμβούλιο υπουργών Εξωτερικών , αλλά αποτελούν μια συνεχή παγίδα. Γενικα η Γερμανία και η Τουρκία έχουν αδιαμφισβήτητα στενούς γεωοικονομικούς δεσμούς με ιστορικές προεκτάσεις, που επενεργούν και σημερα στις διμερείς σχέσεις τους, και μεταφράζονται συχνά σε σύγκλιση της εξωτερικής πολιτικής τους. 

Οι δεσμοί των δύο χωρών φαίνεται ότι εμφιλοχωρούν και σήμερα στην κεντρική πολιτική σκηνή της Γερμανίας, στην οποία άλλωστε κατοικούν περί τα 4 εκατομμύρια Τούρκοι ή τουρκικής καταγωγής πολίτες. Ο Ταγίπ Ερντογάν δεν έχει κρύψει τη φιλοδοξία του να λειτουργήσει ως πολιτικό σημείο αναφοράς και καθοδήγησης για τους ομογενείς του στη Γερμανία , τους οποίους καλεί να μην αφομοιωθούν και σε μεγάλο βαθμό “αστυνομεύει”, μέσω των κομματικών του οργανώσεων στη Γερμανία και των αποσπασμένων Τούρκων ιμάμηδων .

Στην Τουρκία ,η Γερμανία διαχρονικά βλέπει έναν από τους σημαντικότερους οικονομικούς εταίρους της. Τα τελευταία χρόνια ο όγκος διμερούς εμπορίου ανήλθε το 2017 στα 40 δισ. δολάρια κατά προσέγγιση . Οι γερμανικές εξαγωγές προς Τουρκία ανήλθαν το 2018 σε 22,8 δισ. δολάρια, ενώ η Γερμανία αποτελεί τον πρώτο προορισμό των τουρκικών εισαγωγών. Οι γερμανικές ξένες άμεσες επενδύσεις στην Τουρκία ανήλθαν το διάστημα 2002-2018 σε 9,5 δισ. δολάρια, ενώ περίπου 7.500 γερμανικές επιχειρήσεις δραστηριοποιούνται στην τουρκική επικράτεια. Από την άλλη, περίπου 80.000 γερμανοτουρκικές επιχειρήσεις λειτουργούν στην Γερμανία, με ετήσιο τζίρο περί τα 52 δισ. ευρώ, απασχολώντας σχεδόν 500.000 άτομα σε 50 διαφορετικούς κλάδους. Γενικα οι τουρκικές εξαγωγές προς τη Γερμανία φτάνουν περίπου στα 18 δις δολάρια, όντας ο σπουδαιότερος προορισμός τους, ενώ σημαντικότατες είναι οι εισαγωγές από τη Γερμανία σε μηχανήματα, ηλεκτρονικά, οχήματα κ.λπ., που φτάνουν στα 23 δις δολάρια περίπου. Τέλος, μεγάλες είναι οι εισαγωγές της Τουρκίας σε οπλικά συστήματα. Σημειωτέον ότι σήμερα κατασκευάζονται από την Γερμανία έξι υποβρύχια τύπου 214 (αντίστοιχα του “Παπανικολής”). 

Ένα επιπλέον πεδίο σύμπλευσης γερμανοτουρκικών συμφερόντων αποτελεί η ενέργεια και δη το φυσικό αέριο. Η Γερμανία επιδιώκει παρασκηνιακά να επηρεάσει την όδευση/κατασκευή του αγωγού φυσικού αερίου EastMed , ο οποίος είναι ανταγωνιστικός των NordStream και NordStream 2, και ως εκ τούτου η διεμβολή της Τουρκίας στην ΑΟΖ της Αν. Μεσογείου αποτελεί μία ιδανική λύση για την στρατηγική της. Ο αγωγός EastMed υπονομεύει το γερμανικό πλεονέκτημα της μεταφορας του ρωσικού φυσικού αερίου στην κεντρική Ευρώπη και το Ηνωμένο Βασίλειο.  Η συμμαχία Ελλάδας – Ισραήλ και το έργο του αγωγού EastMed υπονομεύεται λυσσαλέα από Άγκυρα και Μόσχα με κάθε τρόπο και η Γερμανία προτιμά να εξαρτάται ενεργειακά από τη Ρωσία παρά από την Ελλάδα και το Ισραήλ. 

Επιπλέον η γερμανική πολιτική έναντι της Τουρκίας καθορίζεται από το διαχρονικό άγχος του Βερολίνου να αποκτήσει λόγο στα μεσογειακά πράγματα, προσπερνώντας το παραδοσιακό αγγλο-γαλλικό αποικιακό δίδυμο. Η Γερμανία στοιχίζεται πίσω από την Τουρκία, η οποια αποτελεί πλέον «αντιπρόσωπο» των ΗΠΑ αλλά και της  Δύσης στην Συρία , στη Λιβύη ,αλλά και γενικά στην Μέση Ανατολή .

Επιπροσθέτως, είναι κοινή παραδοχή ότι το μεταναστευτικό/προσφυγικό αποτελεί μοχλό πίεσης προς τη Γερμανία, η οποία καθίσταται δέσμια των τουρκικών επιδιώξεων και αυτό επιβεβαιώνεται από τα γενναία πακέτα στήριξης .

Ιστορικά και διαχρονικά  οι Γερμανοί ανακηρύχθηκαν υπέρτατοι προστάτες του μουσουλμανικού κόσμου και του χαλιφάτου που έδρευε στην Κωνσταντινούπολη . Η Οθωμανική Αυτοκρατορία έγινε το πιο σημαντικό πεδίο δράσης του γερμανικού παράγοντα . Κινητήριος δύναμη ηταν οι γερμανικές τράπεζες , οι οποίες είχαν κολοσσιαίες επιχειρήσεις στην Ασία . 

Η διαχρονική  συνεργασία της Γερμανίας με την Τουρκία ,πέραν των αρχικών οικονομικών δραστηριοτήτων ως ισότιμων εταίρων, μετατράπηκε και σε στενή στρατιωτική συνεργασία, με αποτέλεσμα η Χώρα μας , σε κάθε εθνική προσπάθεια επίτευξης των εθνικών της στόχων, συναντούσε μπροστά της τον γερμανικό παράγοντα , που βοηθούσε την οθωμανική αυτοκρατορία και εν συνέχεια την Τουρκία .

Στον ελληνοτουρκικό «άτυχο», «ακήρυκτο» πόλεμο του 1897, ο αρχηγός του τουρκικού εκστρατευτικού στρατού  στην Θεσσαλία ,ο Ετεμ Πασάς, είχε ως σύμβουλό του τον Γερμανό φον Γρούμβκοφ   . Οι Γερμανοί δεν αρκέσθησαν μόνο στην εκπαίδευση των Τούρκων . Είναι αυτοί που τους εξόπλισαν με όπλα Μάουζερ και τα τηλεβόλα Κρούπ …..

Στους Βαλκανικούς Πολέμους , Γερμανοί αξιωματικοί οχυρώνουν το Σαραντάπορο, το Μπιζανι , τα Γιάννενα και γενικα αποτελούν τους συμβούλους των Πασαδων . Οι οχυρώσεις κατασκευάστηκαν το 1909 από τη γερμανική στρατιωτική αποστολή, επικεφαλής της οποίας ήταν ο γερμανός στρατηγός Κόλμαρ φον ντερ Γκόλτζ , ο οποίος ειχε δηλώσει με έπαρση  « Το Σαραντάπορο είναι απόρθητο και θα γίνει ο τάφος των Ελλήνων αν επιχειρήσουν να το καταλάβουν…» . Όμως έμελλε να διαψευστούν κατά τον πλέον σαφή τρόπο οι προβλέψεις του.

Είναι αναμφισβήτητο γεγονός ότι η Γερμανία έπαιξε σημαντικότατο και σκοτεινό ρόλο  στην ενίσχυση τόσο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας όσο και αργότερα των Νεότουρκων , με σκοπό τον αφανισμό του ελληνικού στοιχείου από τα τότε εδάφη της τουρκικής επικράτειας . Από το 1867, όταν οι Γερμανοί ιδρύουν γερμανικά σχολεία και τράπεζες στην Τουρκία, συνεχίζεται με τον εξοπλισμό και την εκπαίδευση του τούρκικου στρατού από Γερμανούς στρατιωτικούς κατά την διάρκεια των Ελληνοτουρκικών Πολέμων του 1897 και του 1912 για να φτάσει ως τους διωγμούς του ελληνικού πληθυσμού στην Μικρά Ασία και την Θράκη από τους Τούρκους -με την συνδρομή των Γερμανών- κατά το διάστημα 1914-1916. 

Η Γερμανία με τον διαβόητο στρατηγό  LIMAN VON SANDERS  , κατάφερε μέσα σε λίγο χρόνο να εκσυγχρονίσει στρατιωτικά την Τουρκία , αλλά και να μεταδώσει στο θλιβερό αυτό κράτος, την αντίληψη πως η κακοτυχία του ήταν οι Έλληνες και οι Αρμένιοι και πως όφειλε για την επιβίωσή του να τους  εξαφανίσει από προσώπου γης!  «Κάτι που ήξεραν καλά να κάνουν οι Τούρκοι» , όπως υπογράμμισε ο SANDERS .

Οι Γερμανοί ήταν αυτοί που είχαν προτείνει πιεστικά να απομακρυνθούν οι Έλληνες από τα παράλια της Τουρκίας . Οι Γερμανοι οργάνωσαν μαζί με τον Τοπάλ Οσμάν  την γενοκτονία των Αρμενίων το 1915 και μετά των Ελλήνων του Πόντου. 

Στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο η Τουρκία συμμετέχει στο πλευρό των Γερμανών δηλαδή των  Κεντρικών Δυνάμεων. Οι στενές αυτές σχέσεις συνεχίστηκαν και μετά την πτώση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, με τους νεότουρκους και στη συνέχεια με τον Κεμάλ .

 Στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο , ήταν  « ο Επιτήδειος Ουδέτερος». Ενώ όλες οι χώρες της Ευρώπης έδιναν αγώνα εναντίον του ναζισμου και του φασισμού, η Τουρκία διαπραγματευόταν την είσοδο της στον πόλεμο , ανάλογα με την εξέλιξη των επιχειρήσεων , αλλοτε με τους Γερμανούς και άλλοτε με τους Συμμάχους , ζητώντας από αμφότερους  όχι μόνο εδάφη, όπως τη Θράκη, την Κριμαία, την Υπερκαυκασία,  τα ανατολικά νησιά του Αιγαίου, τα Δωδεκάνησα, την Κύπρο και επιπλέον το λιμάνι της Θεσσαλονίκης αλλά και δικαιώματα με το αναχρονιστικό σύστημα των «εντολών» στη Συρία, στο Ιράκ, στην Αίγυπτο και στην Αλβανία.  Η Τουρκία  «διακόπτει» τις διπλωματικές σχέσεις τον Αύγουστο του 1944 και στις 23 Φλεβάρη του 1945 κηρύττει τον πόλεμο στη Γερμανία , η οποια ψυχορραγούσε .

Ειδικότερα, για τον δόλιο ρόλο της Γερμανίας, στα εθνικά μας θέματα, είχε αναφερθεί προφητικά ο Παναγιώτης Κονδύλης, το 1993, στο επίμετρο του βιβλίου του Θεωρία του Πολέμου, όπου τόνιζε, ότι όταν η Ελλάδα θα αναγκαστεί να αναζητήσει οικονομική προστασία λόγω της προβλεπόμενης από αυτόν χρεοκοπίας από την Ευρώπη (εννοώντας την Γερμανία κατά κύριο λόγο), τότε θα τεθούν σε μεγάλο κίνδυνο τα εθνικά μας θέματα, λόγω και της παραδοσιακής φιλοτουρκικής πολιτικής από την Γερμανία

Αλλά και σήμερα βλέπουμε και αντιλαμβανόμαστε όλοι, σε όλες τις εμφάσεις  της  ,την φιλοτουρκική πολιτική της Γερμανίας , με  τελευταία την μη επιβολή κυρώσεων από την Ευρωπαϊκή Ένωση στην Τουρκία , για την παράνομη συμπεριφορά της στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο με αστείες δικαιολογίες από τον γερμανικό παράγοντα .

Σήμερα, το κοινό συμφέρον της υποτιθέμενης ενωμένης Ευρώπης παραμένει μια ουτοπία, με την Ελλάδα και την Κύπρο να αποτελούν τα θύματα των κοντόφθαλμων γερμανικών συμφερόντων και την Τουρκία ως πολιορκητικό κριό.

Οι Γερμανοί, μετά την οικονομική κρίση στην Χώρα ,  μας θέλουν προτεκτοράτο, και δεν πρόκειται να αναγνωρίσουν ποτέ τον γεωπολιτικό μας ρόλο ως ηγέτιδα δύναμη των Βαλκανίων και της Ανατολής Μεσογείου . Η Γερμανία επιθυμεί και σήμερα η Τουρκία να λειτουργεί ,όπως και στο παρελθόν ,ως ο μακρινός βραχίονας των γερμανικών συμφερόντων στην Ανατολική Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή .

Υπό το πρίσμα των ως άνω δεδομένων, ίσως προσεγγίζεται ορθότερα το ερώτημα εάν είναι ρεαλιστικό να αναμένουμε την έμπρακτη και ουσιαστική  υποστήριξη από την Γερμανία αλλά και από τον πυρήνα του ΝΑΤΟ και της ΕΕ , στις εντεινόμενες τουρκικές προκλήσεις. Η διεθνής συγκυρία και ο συσχετισμός δυνάμεων διαμορφώνονται από την σκληρή πραγματικότητα των οικονομικών μεγεθών αλλά και από «το δίκαιο του ισχυρού» . Η ελληνική εξωτερική πολιτική που βασίζεται κυρίως σε ευχολόγια και ευσεβοποθισμούς ,σε σχέση με τους συμμάχους και τους εταίρους μας, μάλλον καταρρίπτεται από την γεωπολιτική και γεωοικονομική πραγματικότητα. Ο Ελληνισμός βρίσκεται πλέον σε κομβικό σημείο της ιστορίας του και οφείλει να αποφασίσει εάν προτίθεται να αντιμετωπίσει την κατάσταση ρεαλιστικά και δυναμικά  ή να περιμένει για άλλη μια φορά τον από μηχανής θεό, ο οποίος απ’ ότι φαίνεται έχει σοβαρούς λόγους για να μην έρχεται .

Η διασφάλιση των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων είναι χωρίς αμφιβολία καθαρά δική μας ευθύνη και κανενός άλλου. Η διεθνοποίηση όμως των προβλημάτων ασφαλείας που δημιουργεί η Τουρκία με τις συνεχείς προκλήσεις της θα ενισχύσει την χώρα και φυσικά θα θέσει προ των δικών τους ευθυνών Συμμάχους και Εταίρους…. 

Πηγή: militaire.gr