Ο ιός του κοινωνικού αυτοτραυματισμού


Του Περικλή Δανόπουλου

Πραγματικά δεν γνωρίζω, πόσο μεγάλη απειλή για την ανθρωπότητα συνιστά ο κορωνοϊός. Δεν εμπιστεύομαι εύκολα διεθνείς οργανισμούς και όσους συνδέονται με κάποιο τρόπο με το σύστημα εξουσίας. Δεν γνωρίζω πολλά και απλά προσπαθώ να είμαι πρεοσεκτικός.

Αυτό όμως που έχω διαπιστώσει, χωρίς φυσικά να έχω ανακαλύψει τον τροχό, είναι ότι όλο αυτό το σκηνικό, από όπου κι αν έχει προέλθει ο ιός, είναι εξαιρετικά βολικός, για όσους κυβερνούν.

Αν υπάρχει κάτι το οποίο φοβάται η ελίτ, είναι η ενότητα του κόσμου, η αλληλεγγύη και η δυνητική συσπείρωση απέναντι στην αυθαιρεσία. Η κατάσταση με τον ιό, και ο τρόπος διαχείρισης του από την εξουσία, με όλη αυτή την τρομολαγνεία, σαφέστατα βγάζει στην επιφάνεια, τόσο το ένστικτο επιβίωσης, όσο και τα κατώτερα των λοιπών ενστίκτων. Και όλα αυτά οδηγούν, στο να βλέπουμε τον δίπλα μας όχι ως συνάνθρωπο, αλλά ως δυνητικό φορέα του κορωνοϊού.

Η ανθρωποφοβία και ο μισανθρωπισμός, δεν θα οδηγούσαν ποτέ μια κοινωνία σε καθεστώς αλληλοκατανόησης και ενότητας. Αντιθέτως, ενισχύει το κυρίαρχο αφήγημα της εξουσίας, ''ζήσε και άσε τους άλλους να πεθάνουν''.

Ο κοινωνικός αυτοτραυματισμός, τον οποίο παρακολουθούμε κάποιους μήνες τώρα, δεν είναι τυχαίος. 

Και δεν θα επουλωθούν ποτέ οι πληγές, αν δεν συνειδητοποιήσουμε, πως η κατανόηση, ακόμα και της υπερβολής, ακόμα και της ανοησίας του άλλου, και τελικά ο διάλογος χωρίς κανιβαλισμό, είναι σε αυτή την φάση, ο μόνος τρόπος αντίδρασης,

Δρόμος ανοιχτός

Δεν υπάρχουν σχόλια :

Δημοσίευση σχολίου