Πόσοι Δήμοι αδειάζουν τα σκουπίδια τους σε εσάς; Και γιατί ξεχείλισε σήμερα το ποτήρι και διαδηλώνετε έξω τον Σταθμό Μεταφόρτωσης Απορριμμάτων (ΣΜΑ) του Σχιστού; 

«Σε αυτή τη χώρα τα σκουπίδια είτε θα τα θάβουμε, όπως συνέβαινε τις προηγούμενες δεκαετίες, είτε θα τα καίμε, όπως θα συμβεί τις επόμενες. Αυτό δεν είναι διαχείριση. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι με μία τέτοια λογική, η οποία χρονολογείται από το 1950, όταν μιλάμε για ‘διαχείριση’ απορριμμάτων έχουμε στο μυαλό μας μόνο το Σχιστό. Επιλέξαμε ως κράτος μια περιοχή που να αντέχει τα πάντα και κυρίως ό,τι δεν χωράει στις άλλες γειτονιές. Από το 1950 το Σχιστό ήταν με το ‘καλημέρα’ εκεί. Για καμιά 40 χρόνια το Σχιστό είχε επωμιστεί το κύριο βάρος της διαχείρισης και βοηθητικά λίγο η Φυλή. Από το 1992 και μετά αντιστράφηκαν κάπως οι ρόλοι. Το κύριο βάρος μεταφέρθηκε στη Φυλή, όπου συγκεντρώνουμε δύο εκατομμύρια τόνους σκουπίδια και τα θάβουμε εν έτει 2021.  Απαραίτητο στήριγμα σε αυτήν την προσπάθεια είναι ο μοναδικός σταθμός μεταφόρτωσης απορριμμάτων όλης της Αττικής, το Σχιστό. Δεν λείπουμε ποτέ από τον σχεδιασμό. Επιμένω ότι αυτή είναι μια λογική καθαρά ταξικής προέλευσης. Αυτές οι δύο γειτονιές πρέπει, οφείλουν να αποδέχονται ο,τιδήποτε ρυπογόνο υπάρχει στις άλλες. Το σχέδιο που είχε παρουσιαστεί το 1992 μιλούσε για έξι σταθμούς μεταφόρτωσης απορριμμάτων και τελικά υλοποιήθηκε ο εξής ένας: το Σχιστό. Από το 1992 συνολικά 18 δήμοι αντί να στέλνουν τα σκουπίδια τους στη Φυλή για θάψιμο, κάνουν πρώτα μια στάση στο Σχιστό. Τα σκουπίδια από κάθε τρία με τέσσερα απορριμματοφόρα συμπιέζονται σε κοντέινερ. Και μετά το κοντέινερ φεύγει για τη Φυλή».

Από την ταφή η Περιφέρεια Αττικής περνάει στην καύση. Πόσο νέο και περιβαλλοντικό είναι αυτό νέο σχέδιο διαχείρισης απορριμμάτων;  

«Η ταφή είναι η εύκολη, η ανέξοδη λύση. Είναι η αντιπεριβαλλοντική λύση αλλά δεν τους ενδιαφέρει. Είναι η λύση που δημιούργησε τεράστια προβλήματα. Αυτό το έκτρωμα που έφτιαξαν στη Φυλή δεν έχει όμοιό του στην Ευρώπη, είναι μια παγκόσμια πατέντα. Πίσω από αυτήν την ιστορία κρύβονται, όπως πάντα, μεγάλα οικονομικά συμφέροντα. Αλλά ακόμα και η καύση που δείχνει να επιλέγει η κυβέρνηση για τα επόμενα 60 χρόνια είναι της ίδιας λογικής. Τι λέμε εμείς; Μήπως να γινόμασταν πιο Ευρωπαίοι, αφού εξάλλου μας λένε ότι είμαστε Ευρωπαίοι; Παγκόσμια και πανευρωπαϊκά η νέα προσέγγιση είναι το σκουπίδι να αντιμετωπίζεται με τη λογική ότι δεν είναι σκουπίδι. Ιδανικά θα έπρεπε να γίνεται μια τεράστια προσπάθεια, για να ανακτήσω εγώ ως Δήμος με πρωτογενή τρόπο ένα μεγάλο κομμάτι από τα απορρίμματα και να τα επαναχρησιμοποιήσω. Σε αυτόν πλανήτη είμαστε επισκέπτες, είμαστε εδώ για τον παραδώσουμε κάποια στιγμή. Χωρίς πρώτες ύλες δεν υπάρχει περίπτωση να τον παραδώσουμε. Η λογική πρέπει να είναι επανάκτηση, ανακύκλωση, επαναχρησιμοποίηση. Να καταλήγω σε ένα υπόλειμμα που δεν μπορώ να το εξαφανίσω, δηλαδή ένα 5 με 10% των ποσοτήτων. Εμείς, ως χώρα, απέναντι στην παγκόσμια τάση για το αύριο του πλανήτη, επιλέγουμε τα εύκολα για το επιχειρηματικό κέρδος: είτε την ταφή είτε την καύση σε δεύτερο χρόνο.

Η Αττική έχει 66 δήμους. Δήμαρχοι έχτισαν πολιτικές καριέρες στη λογική του ‘το δικό μου πρόβλημα στον γείτονα’. Δεν φταίει μόνο η κεντρική εξουσία αλλά και η τοπική αυτοδιοίκηση. Κάνουν πάντα επιλογές με το μικρότερο δυνατό πολιτικό κόστος, για να κρύψουν κάτω από το χαλί ένα τεράστιο πρόβλημα. Επιλέγουν να ανοίξουν πληγές με δύο από τους 66 δήμους: Φυλή και Κερατσίνι. Γιατί να πας στην Κηφισιά; Γιατί να πας στον δήμο της Αθήνας; Είναι δυνατόν να πας στον δήμο που δημιουργεί το ένα τέταρτο των απορριμμάτων της Αττικής και να τολμήσεις να του ζητήσεις να διαχειριστεί τα σκουπίδια του; Όχι δεν γίνεται, γιατί ο δήμαρχος της Αθήνας διαχρονικά είναι εν δυνάμει Πρωθυπουργός».

Τι σημαίνει για την πόλη να είσαι η «πίσω αυλή» της Αττικής;

«Κανείς για πολλά χρόνια δεν επέλεγε να ζήσει στη Δραπετσώνα ή το Κερατσίνι. Ας είμαστε ειλικρινείς: αν είχες τη δυνατότητα, δεν θα επέλεγες να ανοίξεις το σπίτι σου εδώ. Με τους αγώνες των ανθρώπων, τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν. Η πόλη μας πια δεν ακούγεται για τις ταλαιπωρίες της, τα προβλήματα της αλλά για πιο θετικά πράγματα. Τα τελευταία χρόνια άρχισε να φαίνεται μια χαραμάδα ότι μπορούμε να πάμε αλλιώς: είμαστε μια πόλη κοντά στη θάλασσα, έχουμε βουνό. Αυτή η θετική διάθεση έρχεται σε σύγκρουση με ένα κεντρικό κράτος, το οποίο σε έχει προορίσει για συγκεκριμένα πράγματα. Για παράδειγμα, στο ιδιοκτησιακό κομμάτι του Δήμου Κερατσινίου-Δραπετσώνας έχουμε φτιάξει σχολεία, ένα μεγάλο πάρκο, αθλητικούς χώρους. Στην ίδια συγκεκριμένη περιοχή έχουμε όμως ιδιοκτησίες από άλλους Δήμους. Όπως ο Δήμος Πειραιά, ο οποίος έχει ιδιοκτησία στο Σχιστό. Στη δική του τη λογική, το Σχιστό είναι και θα είναι σκουπιδότοπος».

Μπαλκόνια με θέα και οσμές SEVEZO

Τον Ιούνιο του 2021 ανήμερα της Παγκόσμιας Ημέρας Περιβάλλοντος, η εκλιπούσα σήμερα πρόεδρος του Κινήματος Αλλαγής, Φώφη Γεννηματά, είχε επιλέξει το Κερατσίνι, για να παρουσιάσει το πρόγραμμα του κόμματός της για τον «Βιώσιμο Μετασχηματισμό της Περιοχής» του Δήμου Κερατσινίου – Δραπετσώνας. Είχε στηρίξει την ομόφωνη τότε απόφαση του δημοτικού συμβουλίου για απομάκρυνση των ρυπογόνων βιομηχανιών από την περιοχή. Μία από αυτές είναι η «Oil One», η οποία λειτουργεί κυριολεκτικά δίπλα σε σπίτια που κάποτε είχαν θέα μόνο τον Αργοσαρωνικό.

Πόσες κυβερνήσεις και πόσες τροποποιήσεις χρειάστηκαν για να λάβει το «πράσινο φως» μια εταιρεία επεξεργασίας των αποβλήτων όλων των πλοίων που μπαίνουν στον Πειραιά δίπλα στον αστικό ιστό; Δόθηκαν υποσχέσεις που αθετήθηκαν;

«Στη συγκεκριμένη περιοχή που βρίσκεται η Oil One ήταν εγκατεστημένες για δεκαετίες οι πιο ρυπογόνες δραστηριότητες στα πλαίσια της Αττικής. Είχαμε την τσιμεντοβιομηχανία, η οποία υπάρχει και σήμερα, αλλά δεν παράγει, μόνο συσκευάζει. Είχαμε τις πετρελαϊκές εταιρείες, τα λιπάσματα, τα σφαγεία, τα πάντα. Σε μια περιοχή που εμείς τη λέμε πρώην βιομηχανική ζώνη Δραπετσώνας, είχαμε βιομηχανίες που υποβάθμιζαν την ποιότητα ζωής και την υγεία των ανθρώπων. Δεν μας άφηναν να έχουμε επαφή με τη θάλασσά μας που είναι η φυσική συνέχεια της πόλης μας. Οι άνθρωποι που κινητοποιούνταν για δεκαετίες δεν έλεγαν να κλείσουν τα εργοστάσια. Γνωρίζουν ότι έδιναν και δίνουν δουλειές. Έλεγαν το αυτονόητο: δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν τέτοιες εγκαταστάσεις τόσο κοντά στον οικιστικό αστικό ιστό. Πάλευαν για τη μετεγκατάσταση των βιομηχανιών. Αυτό κάποια στιγμή συνέβη. Όχι η μετεγκατάσταση αλλά το κλείσιμο, το οποίο ήταν μια πολιτική απόφαση και σχετιζόταν με την αποβιομηχανοποίηση της χώρας. Στη συνέχεια, η εν λόγω περιοχή απλά αφέθηκε να γίνει κρανίου τόπος. Δεν αξιοποιήθηκε σε μια άλλη κατεύθυνση. Μέχρι που φτάσαμε κυριολεκτικά τέσσερις ημέρες πριν από τις εκλογές του 2015 και μια υπηρεσιακή κυβέρνηση έδωσε άδεια λειτουργίας σε μια βιομηχανική εγκατάσταση μέσα στα σπίτια των ανθρώπων. Δόθηκε άδεια για μια εταιρεία διαχείρισης αποβλήτων, η οποία σε ευθεία γραμμή βρίσκεται 70 μέτρα από τα σπίτια μας και τα σχολεία μας. Ήταν το τελευταίο ταξικό δωράκι που μας έκανε η κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ πριν φύγει. Το γεγονός ότι υπάρχει μια εγκατάσταση SEVESO μέσα στα σπίτια των ανθρώπων δεν θυμίζει ευρωπαϊκή χώρα».

Και η νέα κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ τι έκανε;

«Ελπίζαμε ότι θα πηγαίναμε αλλιώς με την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Κάπου όμως στράβωσε η δουλειά. Στο αίτημα, το ομόφωνο αίτημα, για την απομάκρυνση του εργοστασίου δεν βρήκαμε τη συμπαράσταση που θέλαμε. Μάλιστα, είχαμε και αρνητικές νομοθετήσεις που ισχυροποίησαν τη θέση της εταιρείας. Σήμερα το 2021 παλεύουμε για το αυτονόητο, να μπορούν οι άνθρωποι να βγαίνουν στις αυλές των σπιτιών τους και στα μπαλκόνια τους χωρίς να αναπνέουν βενζόλιο, το οποίο δεν μυρίζει αλλά καταστρέφει ζωές αφού είναι καρκινογόνο».

Πώς αντιδρά η Oil One στο αίτημά σας για την «έξωσή» της;

Η εταιρεία απαντά κάνοντας αγωγές σε μένα υποστηρίζοντας πως ψεύδομαι, όταν λέω ότι είναι ρυπογόνα. Το πρόβλημά μου δεν είναι η εταιρεία αλλά οι κυβερνήσεις. Η εταιρεία ανάλογα, και με τον αξιακό κώδικα των ιδιοκτητών της, επιλέγει να κάνει το ένα ή το άλλο. Θεωρητικά όμως, ζούμε σε μια χώρα που το κράτος θα έπρεπε να προστατεύει την υγεία και την προοπτική ζωής των πολιτών του. Δεν θέλω να παρεξηγηθώ. Αυτό που κάνει η ίδια  η εταιρεία είναι κάτι εξαιρετικό που θα έπρεπε να γινόταν εδώ και δεκαετίες. Όλα τα καράβια που προσεγγίζουν το λιμάνι του Πειραιά αντί να πετάνε στη θάλασσα τα απόβλητά τους, τα καμένα λάδια και τα πετρέλαιά τους, είναι υποχρεωμένα για να μπουν στο λιμάνι να τα δώσουν σε αυτήν την εταιρεία, η οποία θα τα επεξεργαστεί, θα τα απενεργοποιήσει, θα τα ουδετεροποιήσει. Αυτό είναι πολύ θετικό για το περιβάλλον. Αλλά, έλεος, πρέπει να γίνεται δίπλα στα σπίτια ανθρώπων;».

Η «ακρίδα» που λέγεται COSCO 

Το 2008 έγινε η κινεζική «απόβαση» της COSCO στον Πειραιά. Εκείνη τη χρονιά, όπως λέει η ίδια η εταιρεία,  ο όμιλος COSCO Shipping, ως ηγέτης στην παγκόσμια ναυτιλία, ήταν η μόνη επιχείρηση «που πίστεψε πραγματικά στην αξία του λιμένα Πειραιώς και που συμμετείχε με εντιμότητα, κερδίζοντας τον διαγωνισμό για τη συμφωνία παραχώρησης του προβλήτα 2 και του προβλήτα 3, όταν κανένας άλλος στον κόσμο δεν έκανε προσφορά». Ο Πειραιάς βρίσκεται σήμερα στην 26η θέση παγκοσμίως, όσον αφορά τη μεταφορά εμπορευματοκιβωτίων, από την 93η θέση που βρισκόταν το 2010.

Κύριε Βρεττάκο, δεν είναι σήμερα το ζητούμενο η ανάπτυξη; Τι σας ενοχλεί στην COSCO;

«Μπαίνοντας στον Δήμο βλέπεις ένα πανό, το οποίο θα μείνει εκεί για πάντα. Εμείς δεν πετάμε στα σύννεφα. Θεωρούμε ότι ήταν εγκληματική επιλογή να δοθεί, από μια χώρα με σοβαρά οικονομικά προβλήματα, ως δώρο ένα από τα πιο σημαντικά λιμάνια της Μεσογείου, ένα λιμάνι που θα μπορούσε να ήταν εργαλείο στα χέρια μας, για να πάμε αλλιώς. Εμείς βάζουμε πολλά, μα πάρα πολλά εισαγωγικά στον τίτλο του Κινέζου ‘επενδυτή’. Όλο αυτό το διάστημα, ο δήθεν Κινέζος επενδυτής δεν χρησιμοποιεί δικά του κεφάλαια αλλά ευρωπαϊκά κονδύλια και ΕΣΠΑ, που παρανόμως διοχετεύονται σε ιδιώτη και όχι στο κράτος.

Το λιμάνι του Πειραιά είναι δεμένο με τις πόλεις που το φιλοξενούν. Όποια παρέμβαση γίνεται στο χώρο του λιμανιού, επηρεάζει την πόλη και το ανάποδο. Ο σχεδιασμός δεν έλαβε υπόψη του αυτήν την πραγματικότητα. Εμείς δεν έχουμε δει κάτι που να μας πείθει ότι στην ανάπτυξη του λιμανιού συμπεριλαμβάνεται η πόλη. Ιδιαίτερα μετά την πώληση στην COSCO, το μοναδικό κριτήριο για το λιμάνι είναι τα κέρδη της εταιρείας. Δίνει η COSCO θέσεις εργασίας σε ανθρώπους; Η απάντηση είναι ‘ναι’. Ωστόσο, θα κάτσουμε να λογαριάσουμε πόσες θέσεις εργασίας αφαιρεί;

Για παράδειγμα, στην περιοχή που δραστηριοποιείται η κινεζική εταιρεία και σκέφτεται να την αναπτύξει περαιτέρω, έχουμε την ιχθυόσκαλα. Μια βασική πηγή πλούτου για ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής οικονομίας. Όσο η COSCO αναπτύσσεται και με τον τρόπο που αναπτύσσεται θα την φάει. Δεν θα μπορεί να βγαίνει ούτε ένα καΐκι από την ιχθυόσκαλα. Επίσης, η COSCO αναπτύσσεται σε βάρος της ναυπηγοεπισκευής. Εκεί θα μετρήσουμε τις θέσεις εργασίας που θα χαθούν ή όχι; Ας κάνουμε την κουβέντα μας σαν να ήμασταν λογιστές. Ένας μεγάλος όγκος εργασιών της COSCO είναι τα κοντέινερ. Αυτό για τους Κινέζους είναι πολύ σημαντικό, για εμάς είναι; Διακίνησαν επτά εκατομμύρια  εμπορευματοκιβώτια το 2019. Το 90% από τα εμπορευματοκιβώτια έρχονται για να φύγουν, γίναμε transit προορισμός. Αυτά τα κοντέινερ δεν αποδίδουν ούτε μισό ευρώ στην ελληνική οικονομία. Δηλαδή αυτό που παίρνουμε είναι κάποια χρήματα από το 10% της διακίνησης που μένει στο εσωτερικό της χώρας. Κάποιος να μας πει κάποια στιγμή τι χρήματα βάζουμε στο ελληνικό ταμείο από αυτές τις πρωτοβουλίες της COSCO.

Η εταιρεία θέλει να φτιάξει και έναν τέταρτο προβλήτα στη δική μας περιοχή, για να αυξήσει τη διακίνηση των κοντέινερ. Να πάει από τα επτά στα δέκα εκατομμύρια κοντέινερ. Τι σημαίνει αυτό για την πόλη μας; Τι σημαίνει να πάει η COSCO στον Άη Γιώργη που είναι χτισμένος αμφιθεατρικά, για να στήσει προβλήτα για τα κοντέινερ; Σημαίνει ότι αυτοί οι άνθρωποι, 24 ώρες το 24ωρο σε σπίτια που χρυσοπλήρωσαν για να βλέπουν θάλασσα, δεν θα μπορούν πια να μένουν. Θα ασχοληθεί κανείς με την απομείωση της περιουσίας τους; Πώς θα ζεις μέσα στην ηχορρύπανση και τη φωτορύπανση από τις γερανογέφυρες; Δεν είμαι κανένας μηδενιστής. Αυτό που βλέπω είναι ότι οι εργασίες της COSCO οδηγούν μόνο στην αύξηση και ανάπτυξη των δικών της κερδών. Επιτρέψτε μου να πιστεύω ότι δεν οδηγούν στην ανάπτυξη της πόλης μου. Αυτή η εταιρεία έχει ένα ακόμη χαρακτηριστικό και αυτό είναι ότι δεν αξιοποιεί την τοπική οικονομία. Ας πούμε ότι έχω δέκα βιοτεχνίες, η COSCO συνεργάζεται μαζί τους και άρα η πίτα μοιράζεται. Δεν κάνει αυτό. Είναι σαν ακρίδα, πέφτει σε μια περιοχή και μαζεύει τα πάντα.

Θα σας δώσω ένα παράδειγμα. Πιο χαρακτηριστικό δεν γίνεται. Καταφέραμε να φτιάξουμε μετά από χρόνια ένα κέντρο Υγείας. Δίπλα σε αυτό, η COSCO σκέφτεται να δημιουργήσει ένα νέο κέντρο logistics αξιοποιώντας τον σιδηρόδρομο που με χρήματα των Ελλήνων φορολογουμένων έφτασε ως το λιμάνι. Πήγαμε και τους είπαμε: ‘έχετε στη διάθεσή σας 80 στρέμματα. Αξιοποιήστε τα 70 και διαλέξτε, ας πούμε δέκα, ανάμεσα στο κέντρο υγείας, την πόλη και εσάς, για να φτιάξτε ένα πάρκο. Δείξτε ότι έχετε μια διάθεση να αναβαθμίστε τη ζωή των ανθρώπων. Η απάντηση ήταν: Όχι’».

Ο χρόνος έχει σταματήσει στα Λιπάσματα Δραπετσώνας – Μια «Εθνική» υπόθεση

Η περιοχή των παλαιών Λιπασμάτων Δραπετσώνας είναι αδιαμφισβήτητα από τις πιο δημοφιλείς για φωτογράφους, ερασιτέχνες και επαγγελματίες. Για πολλά χρόνια μέσα κι έξω από τα απομεινάρια μιας άλλης εποχής, γίνονταν φωτογραφίσεις μόδας έως μουσικά βιντεοκλίπ. Τα ερείπια, η σκουριά και η παρακμή έκαναν τα Λιπάσματα της Δραπετσώνας το πιο γοητευτικό «στοιχειωμένο» καρέ στη δυτική Αττική.

Τα Λιπάσματα, με απόφαση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, χαρακτηρίστηκαν ως υπερτοπικό μητροπολιτικό πάρκο και έδωσαν μια ανάσα στους κατοίκους μιας πλήρους επιβαρυμένης περιοχής, με ρυπογόνες βιομηχανικές δραστηριότητες, με ελάχιστους χώρους πρασίνου και ένα λιμάνι που συνεχώς διογκώνεται. Πάνω από 150.000 πολίτες επισκέφθηκαν το χώρο των Λιπασμάτων μέσα σ’ ένα μόλις χρόνο, καταδεικνύοντας όχι μόνο την ανάγκη ύπαρξης αυτού του πάρκου αλλά ακόμη περισσότερων τέτοιων χώρων που συμβάλλουν ουσιαστικά στη βελτίωση της ποιότητας ζωής των ανθρώπων. Ο νυν πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης κατενθουσιασμένος με τη… μισή εικόνα του χώρου δήλωνε ότι αυτή η κυβέρνηση της ΝΔ θα προχωρήσει στη δημιουργία ενός Διεθνούς Κέντρου Καινοτομίας στον χώρο των παλαιών Λιπασμάτων στο Κερατσίνι, για να αξιοποιηθεί η συγκεκριμένη ανεκμετάλλευτη περιοχή, αλλά κυρίως για να αποκτήσει μια νέα ταυτότητα και έναν άλλο χαρακτήρα για τα επόμενα χρόνια. Ο Δήμος Κερατσινίου-Δραπετσώνας κατέχει 86 στρέμματα. Τα άλλα 240 στρέμματα ανήκουν στην Εθνική Τράπεζα, η οποία αρνείται να τα αποδώσει στην πόλη. 

Δεν είχε δεσμευτεί ο κ. Μητσοτάκης για τη δημιουργία του Μητροπολιτικού Πάρκου και Κέντρου Καινοτομίας;

«Η Εθνική έχει 240 στρέμματα και δεν τα βρήκε από τον παππού της. Το Ίδρυμα Μποδοσάκη, οι ιδιοκτήτες των Λιπασμάτων, χρωστούσαν πολλά χρήματα στην τράπεζα εξαιτίας δανείων. Η έκταση πήγε στην Εθνική ως αποτέλεσμα αυτών των χρεών. Η τράπεζα είναι σήμερα ιδιωτική και βρέθηκε σύμφωνα με τη δική μας αντίληψη με μια δημόσια περιουσία στα χέρια της. Για πάνω από 20 χρόνια έχει αφήσει αυτά τα στρέμματα να ρημάζουν. Στέκεται εμπόδιο ώστε κτίρια με τεράστια ιστορική αξία να γίνουν το τοπόσημό μας. Είμαστε ακόμα στη διαδικασία της απαλλοτρίωσης παρόλο που ξέρουμε ακριβώς τι θέλουμε να κάνουμε για τη χρήση αυτής της γης. Η Εθνική έχει προσφύγει δικαστικά και αναμένουμε.

Και εδώ έρχεται ένα νέος πρωθυπουργός (σ.σ. Μητσοτάκης) που λέει ‘παιδιά μπράβο’. Ο ίδιος που, όταν η έκταση των 86 στρεμμάτων των πρώην Λιπασμάτων είχε παραχωρηθεί στον δήμο, πήγε τότε στη Βουλή και εξαπέλυσε τεράστια επίθεση στην πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ λέγοντας πως είναι αντιαναπτυξιακή και διώχνει τους επενδυτές. Μετά ήρθε στην εξουσία και αναγνώρισε όλα όσα είχαν γίνει. Αυτό εγώ το ονομάζω ‘θετικό’. Μάλιστα ο κ. Μητσοτάκης είχε προγραμματικά δηλώσει ότι αλλάζει θέση και ότι οραματίζεται ένα μητροπολιτικό πάρκο και ένα κέντρο καινοτομίας. Δεν το εννοούσε. Από εκείνη την ημέρα έως σήμερα δεν έχει γίνει το παραμικρό. Όλα έμειναν στα λόγια,  η κατάσταση παραμένει στα δικαστήρια. Όπως και με το θέμα της Oil One δεν έχουμε μια ξεκάθαρη εικόνα για το ποια πραγματικά είναι η θέση της ΝΔ. Εξάλλου, αλήθεια τώρα, γίνεται μητροπολιτικό πάρκο με μια βιομηχανία επεξεργασίας πετρελαιοειδών ανάμεσά τους; Αυτό το όραμα μάλλον έχει κοντά ποδάρια».

Τι θα κάνετε από εδώ και πέρα;

Κάθε 30 χρόνια η πόλη σχεδιάζεται για τα επόμενα 30. Έπεσε στη βάρδια μας. Ο σχεδιασμός από την κεντρική εξουσία γίνεται στη λογική ότι εμείς πρέπει να συνεχίσουμε ως η ‘πίσω αυλή της Αττικής’. Υπό αυτήν την έννοια η πόλη δέχεται επίθεση. Μονοδρομικά ή θα πέσουμε μαχόμενοι ή δεν θα πέσουμε. Και για τα τρία μεγάλα μέτωπα: σκουπίδια, COSCO, βιομηχανική δραστηριότητα είναι δεδομένο ότι θα αντιδράσουμε με ό,τι δυνάμεις έχουμε. Εμείς δεν πιστεύουμε στην ατομική ευθύνη σε μια χώρα που έχει εγκαταλείψει τη δημόσια υγεία. Πιστεύουμε στην αυτοπροστασία. Θα μας βρουν στον δρόμο και στα δικαστήρια και αυτό το τελευταίο να μην το υποτιμούν. Ο καπιταλισμός είναι υποχρεωμένος να ακολουθεί ένα νομικό πλαίσιο. Μου φαίνεται αδιανόητο σε μια ζώνη Α΄ σαν αυτή του Σχιστού που απαγορεύεται να σηκώσεις έστω μια πέτρα και να την πας αλλού, να φτιάξουν ΣΜΑ. Θα περιμένω να δω το ΣτΕ».

Φωτογραφίες: Κωνσταντίνος Ζήλος