Της Δήμητρας Μυρίλλα
Ο αποκλεισμός κάθε ίχνους ρωσικού πολιτισμού που βρίσκεται σε εξέλιξη και που βέβαια δεν στρέφεται κατά του Πούτιν, αλλά κατά των λαών και των δημοκρατικών ελευθεριών, είναι προφανές ότι χρειάζεται και τους κατάλληλους μηχανισμούς ή τις κατάλληλες εκδηλώσεις χειραγώγησης, τέτοιες που να μπορούν να λειτουργήσουν ως μαζορέτες αποχαύνωσης.
Δύο τέτοιου χαρακτήρα γεγονότα συνέβησαν το προηγούμενο τριήμερο σε πολιτιστικές εκδηλώσεις στη Αθήνα. Ο Δήμαρχος Αθηναίων, Κ. Μπακογιάννης, όπως καταγγέλλει και ο Πανελλήνιος Μουσικός Σύλλογος έδωσε εντολή να παιχτεί ο Εθνικός Ύμνος της Ουκρανίας στην έναρξη της προγραμματισμένης συναυλίας της Συμφωνικής Ορχήστρας και της Χορωδίας την Παρασκευή 4/3, χωρίς να ζητήσει τη γνώμη των ιδίων των μουσικών. Η εντολή του, ενταγμένη στην προσπάθεια της κυβέρνησης, μετά την έναρξη του πολέμου, να επιβάλλει στο χώρο του Πολιτισμού ποια έργα θα παίζονται και ποια όχι δεν έγινε δεκτή από τους μουσικούς του Δήμου Αθηναίων κατόπιν συντριπτικής πλειοψηφίας (100 ψήφοι υπέρ της πρότασης του Σωματείου). Αντίθετα οι μουσικοί κράτησαν ενός λεπτού σιγή για τα θύματα του πολέμου. Ομως, για να γίνουν κατανοητά όλα αυτά πρέπει να διαβαστούν μαζί με τα ακόλουθα:
- εμφανίστηκε μουσικός και υπερασπιστής της πρότασης το Δημάρχου, ο οποίος πολύ «φιλειρηνικά» και με «αφοσίωση» στην αλήθεια επιδόθηκε σε ένα παραλήρημα αντικομμουνισμού, θεωρώντας ότι οι 100 ψήφοι υπέρ της πρότασης του σωματείου… συνιστά καπέλωμα από το ΚΚΕ! Τέτοια δημοκρατικά αντανακλαστικά.
- σε παράσταση της Μητροπολιτικής Όπερας της Ν. Υόρκης ο καλλιτεχνικός της διευθυντής ανακοίνωσε ότι διακόπτει τη συνεργασία με κάθε Ρώσο καλλιτέχνη και οργανισμό, καθώς και την αφαίρεση κάθε ρωσικού έργου από το ρεπερτόριο της Όπερας. Αμέσως μετά χορωδία και ορχήστρα εκτέλεσαν τον ουκρανικό εθνικό ύμνο. Με άλλα λόγια ο δήμαρχος Αθηναίων πιθήκισε την Οπερα της Νέας Υόρκης συντασσόμενος με τον παρανοϊκό αποκλεισμό των έργων του ρωσικού πολιτισμού.
Στην Εθνική Λυρική Σκηνή, η διοίκηση, έβαλε έναν καλλιτέχνη να βγει στη σκηνή πριν την έναρξη παράστασης, τυλιγμένος με την ουκρανική σημαία, για να αφιερώσει, την παράσταση, στην Ουκρανία. Μάλιστα, ακολούθησε ενός λεπτού σιγή. Αυτό έγινε «εκ μέρους των εργαζόμενων», αλλά …. μια λεπτομέρεια…. οι εργαζόμενοι δεν είχαν ερωτηθεί. Ετσι, στο διάλλειμμα κάποιοι καλλιτέχνες μαζί με το σωματείο τους, ανέβηκαν στην σκηνή και ενημέρωσαν το κοινό ότι το σόου της έναρξης δεν έχει την έγκριση τους, δεν ρωτήθηκαν και συνιστά κρατική προπαγάνδα και όχι αντιπολεμική δράση. Τότε σημειώθηκαν αντιδράσεις του κοινού – θετικές και αρνητικές – και σε αυτό το σημείο, όπως σημείωνει το Σωματείο της Εθνικής Λυρικής Σκηνής «παρενέβη ο σολίστ Αντονένκο ο οποίος είπε «ότι δε θέλει η τέχνη να μπλέκεται με την πολιτική» και «Είμαι Ουκρανός, έχω συγγενείς στην Ουκρανία αλλά ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι εδώ και 8 χρόνια». Και συνεχίζει η ανακοίνωση του Σωματείου: «Εκφράζουμε την αντίθεσή μας στην κίνηση που έκανε η διοίκηση, χωρίς να ερωτηθούμε για ένα τόσο σοβαρό θέμα, να βγάλει μια ανακοίνωση που δείχνει μια μονομέρεια με το θέμα του πολέμου που γίνεται στην Ουκρανία. Εμείς δεν τασσόμαστε με καμία πλευρά του πολέμου. Η τέχνη πρέπει να ενώνει τους ανθρώπους. Είμαστε υπέρ της ειρήνης. Να σταματήσει τώρα ο πόλεμος. Είμαστε αλληλέγγυοι με τον Ουκρανικό λαό και τους λαούς της περιοχής. Δεν αποδεχόμαστε την κυβερνητική προπαγάνδα για να νομιμοποιηθεί στη συνείδηση του κόσμου η εμπλοκή της χώρας μας στον πόλεμο. Λέμε τώρα να σταματήσει ο πόλεμος».
Και επειδή η αλληλεγγύη και συμπαράσταση στο δράμα του ουκρανικού λαού είναι δεδομένη και επειδή η αλληλεγγύη και συμπαράσταση σε κάθε λαό που γίνεται σφαίρα στα κανόνια του ιμπεριαλισμού – του ένθεν κακείθεν ιμπεριαλισμού – και κιμάς στην κρεατομηχανή των ανταγωνισμών του είναι αδιαπραγμάτευτη, ρωτάμε:
- Αραγε, η όψιμη φιλειρηνική ευαισθησία του Δημάρχου Αθηναίων και της διοίκησης της Εθνικής Λυρικής Σκηνής συμπεριλαμβάνει και το λαό της πρώην Γιουγκοσλαβίας, το λαό της Συρίας, το λαό της Λιβύης, το λαό του Ιράκ, το λαό του Μάλι, το λαό της Υεμένης;
- Αραγε, ο φιλειρηνισμός τους φτάνει μέχρι του σημείου να πουν όχι στην αποστολή όπλων και στην εμπλοκή της Ελλάδας, δηλαδή του λαού, σε αυτό το αιματοκύλισμα;
- Αραγε ο φιλειρηνισμός του φτάνει μέχρι του σημείου να ζητήσουν την επιστροφή της στρατιωτικής δύναμης άνω των 100 ατόμων και συστοιχίας «Patriot» από τη Σαουδική Αραβία, που σφαγιάζει το λαό της Υεμένης; ‘Η μήπως εκεί δεν πεθαίνουν άνθρωποι;
- Αραγε ο φιλειρηνισμός τους φτάνει μέχρι του σημείου να αποδεχθούν ότι στην Ουκρανία δρουν φασιστικές ορδές, οι οποίες κατακρεουργούν το λαό των ανατολικών επαρχιών από το 2014, ενώ η διεθνής κοινότητα κάνει πως δεν βλέπει;
Αν η απάντηση στα παραπάνω δεν είναι θετική, τότε αυτός ο «φιλειρηνισμός» είναι επικοινωνιακό τρικάκι και το χειρότερο μασκαρεμένη συστράτευση τόσο με την εμπλοκή της χώρας, όσο και με το απαράδεκτο πογκρόμ κατά του ρώσικου πολιτισμού.
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου