Έχουμε αντιληφθεί άραγε ότι στην Ελλάδα εδώ και δεκαετίες δεν χτίζουμε κράτος, αλλά ένα νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου που απλώς ξεπουλά ότι βρει μπροστά του;;;
Του Κυριάκου Κυριακόπουλου
Το πολιτικό σύστημα παραμένει πεισματικά προσκολλημένο στην επικοινωνιακή διαχείριση των συνεπειών και σε μια περί διαγραμμάτων συζήτηση για τα αίτια της σιδηροδρομικής τραγωδίας…
Την ίδια στιγμή, αρνείται επίμονα να αγγίξει τα πολυδαίδαλα διαχειριστικά καρκινώματα που το ίδιο δημιουργεί με πρόσχημα την εύρυθμη λειτουργία του κράτους, αλλά στην πράξη τα προορίζει για να ξεπλένει τα ανομήματά του, να εκβιάζει ή και να παραδίδει στην πυρά τους αναλώσιμους όταν τα προβλήματα οδηγούνται σε ένα σημείο οριακό και για να καθιστά «αποτελεσματικότερο» το νοσηρό πελατειακό καθεστώς το οποίο χρησιμοποιεί διαχρονικά ως λειτουργικό και πολιτικό του δεκανίκι.
Στο σκηνικό που διαμορφώνεται μετά το πολύνεκρο δυστύχημα των Τεμπών, η εικόνα που κυριαρχεί στο επίπεδο της πολιτικής και διαχειριστικής διεργασίας, δεν αφήνει τα περιθώρια για αισιόδοξες πολιτικές αναγνώσεις.
Η κυβέρνηση είναι εμφανώς θορυβημένη, διότι αντιλαμβάνεται ότι τα απόνερα της δικαιολογημένης οργής, θα επιδράσουν καταλυτικά στο εκλογικό αποτέλεσμα, αφού έχουν αποδομήσει πλήρως το αφήγημα με βάση το οποίο σχεδίασε τον εκλογικό της οδικό χάρτη. Η διερεύνηση των αιτιών, οι αποζημιώσεις και η στήριξη των οικογενειών των θυμάτων, η απονομή Δικαιοσύνης, το βάθος και το εύρος της ερευνητέας ύλης, είναι μερικές μόνο κρίσιμες παράμετροι που συνθέτουν μια δύσκολη εξίσωση, την οποία ουδείς είναι διατεθειμένος να επιλύσει οριστικά… Οι πάντες προσβλέπουν σε μια αποτελεσματική γι’ αυτούς επικοινωνιακή διαχείριση… Και ο χρόνος που έχουν στην διάθεσή τους, συνειδητοποιούν ότι «δεν χωρά» και εν τέλει δεν προσφέρεται για ευέλικτα πολιτικά τερτίπια.
Η «κυβερνώσα» αντιπολίτευση, κρατά προς το παρόν χαμηλούς τόνους, αλλά αυτό δεν το κάνει από ευαισθησία απέναντι στις οικογένειες των θυμάτων, ούτε και από σεβασμό στους νεκρούς. Γνωρίζει καλά ότι και η ίδια είναι μέρος του προβλήματος, αλλά και ότι μεσούσης της έκρηξης της κοινωνικής οργής, δεν μπορεί να φιγουράρει ως παράγοντας της λύσης. Υπάρχουν συμβάσεις με υπογραφές στελεχών της. Υπάρχουν αμέλειες, πολιτική ολιγωρία, καταδολιεύσεις αλλά και ενσυνείδητα ολέθριες πολιτικές και άλλες επιλογές στις οποίες εμπλέκεται και η περίοδος που διανύουμε δεν προσφέρεται για μισόλογα, για αποσιώπηση, για κουκούλωμα και για πέτσινες δικαιολογίες.
Η κομμουνιστική Αριστερά, επιλέγει – και σωστά – να αναδεικνύει τον συστημικό χαρακτήρα των προβλημάτων, τα οποία είναι αποτέλεσμα των κυρίαρχων πολιτικών που έχουν εφαρμοστεί δεκαετίες ολόκληρες, είτε γιατί αυτές επιβλήθηκαν έξωθεν, είτε γιατί η εφαρμογή τους ήταν ουσιαστικά ένας αναπόδραστος μονόδρομος, αφού «ακουμπούν» στις παραδοσιακές ναυαρχίδες του νεοφιλελεύθερου μοντέλου όπως είναι η εμπορευματοποίηση, η απελευθέρωση, ο ανταγωνισμός, οι φρούδες επενδυτικές ονειρώξεις, η δημοσιονομική ισορροπία, το πάση θυσία κέρδος των «επενδυτών» και άλλες ομορφιές.
Φυσικά αυτή η προσέγγιση, αν γίνεται και για όσο θα γίνεται με όρους αφοριστικούς, δεν συμβάλλει στην αναζήτηση λύσεων και των στοχευμένων απαντήσεων που έχει ανάγκη ο τόπος. Όχι μονάχα διότι ακόμη και μέσα σε αυτό το περιβάλλον, η κοινωνία δικαιούται να απολαμβάνει τον απαραίτητο σεβασμό και να περιβάλλεται από πολιτικές συλλογικής προστασίας, αλλά και διότι η απάντηση σε όλα τούτα, δεν είναι η παραπομπή σε μια άλλη συστημική αντίληψη, η οποία όταν και όπου εφαρμόστηκε, δεν δικαιούται να καμαρώνει ΟΥΤΕ για την θεσμική προστασία των πολιτών, ΟΥΤΕ φυσικά για την ανυπαρξία δυστυχημάτων τα οποία συνέβαιναν αλλά απλώς δεν τα μαθαίναμε αν οι συνέπειές τους δεν ξεπερνούσαν τα συστημικά σύνορα και αυτό το γνωρίζουν οι πάντες.
Η πατρίδα μας πάντως, ακόμη και σε αυτό το κομμάτι που σχετίζεται με τα εγκληματικά τερτίπια της πολιτικής διοίκησης και τα οποία – με καταλύτη το δυστύχημα – έρχονται και πάλι στην επιφάνεια με τρόπο εκρηκτικό, δεν πληρώνει απλά το τίμημα μιας ανάλγητης καπιταλιστικής χώρας, που ότι έκανε το έκανε έτσι γιατί απλούστατα δεν θα μπορούσε να το κάνει αλλιώς. Δεν θα φωτίσουμε την αλήθεια και κυρίως δεν θα απαντήσουμε αποτελεσματικά στο «δέον γενέσθαι» αν παραμείνουμε στοιχημένοι πίσω από ιδεοληψίες και κάθε λογής εμμονές.
Η πατρίδα μας πληρώνει το τίμημα της διαχρονικής δουλοπρέπειας του πολιτικού της προσωπικού, το οποίο επέλεξε συνειδητά να υπηρετεί τον παρασιτισμό και να προσφέρει την χώρα, τις υποδομές της, τα στρατηγικά φιλέτα της κλπ ως αντιπαροχή ικανή να εξασφαλίζει εις το διηνεκές την πολιτική του επιβίωση.
Η πατρίδα μας δεν προσέφερε τα λιμάνια της, τους δρόμους της, τα αεροδρόμιά της, τον σιδηρόδρομό της, τα φιλέτα της και τις λοιπές υποδομές της, βορά στον διεθνή κρατισμό, επειδή ως καπιταλιστική χώρα είχε την υποχρέωση να μισήσει τον εθνικό κρατισμό.
Τα προσέφερε γιατί δεκαετίες ολόκληρες η πολιτική της διοίκηση έχει παραδοθεί σε τρείς οικογένειες ανάλγητων, που από τα γεννοφάσκια τους προορίζονται να πρωθυπουργεύουν ελέω Θεού και αγοράζουν πολιτικό χρόνο, προσφέροντας ασημικά και πουλώντας φούμαρα στους ευκολόπιστους οπαδούς τους.
Τα προσέφερε γιατί η ατιμωρησία των εκποιητών, θεμελιώθηκε σε ένα σάπιο σύστημα ελεγκτικών θεσμών που κατασκευάστηκαν για το θεαθήναι. Κατασκευάστηκαν για να αποτελέσουν μια ιδιότυπη θερμοκοιτίδα αναπαραγωγής πολιτικών αβανταδόρων, αγκιστρωμένων σταθερά σε μια δημόσια διοίκηση που στραγγαλίζεται από την δράση των τρωκτικών, αντί να υπηρετεί το δίκαιο, την αλήθεια και τον πολίτη.
Στην πατρίδα μας, ευδοκιμούν τερατουργήματα, που δεν τα γνώρισε ο υπόλοιπος καπιταλιστικός κόσμος, γιατί εδώ κάθε ίχνος πολιτικής και αστικής αξιοπρέπειας έχει χαθεί οριστικά.
Στην πατρίδα μας ευδοκιμούν εγκληματικές καινοτομίες, γιατί η Ελληνική πολιτική διοίκηση έσπευσε να δώσει τα πάντα ακόμη και πριν της ζητηθούν. Στην πατρίδα μας ευδοκιμεί ΑΑΔΕ, Υπερταμείο, Χρηματιστήριο Ενέργειας, Ανεξάρτητες αρχές που κοιμούνται τον ύπνο του Δικαίου, Δικαιοσύνη που προαναγγέλλει αποφάσεις ή που αποφασίζει καθ’ υπαγόρευση και δεν ντρέπεται κανείς.
Σ’ αυτήν την χώρα, οι τράπεζες παίρνουν τζάμπα χρήμα και αντί να υπόκεινται στον απαραίτητο έλεγχο, ασυδοτούν και εκβιάζουν ΚΑΙ τους πολίτες ΚΑΙ την πολιτεία που τις στήριξαν.
Σε ποια καπιταλιστική χώρα του κόσμου, οι σιδηρόδρομοι απαξιώθηκαν και απεθνικοποιήθηκε η κρατική ιδιοκτησία τους;;;
Σε ποια καπιταλιστική χώρα του κόσμου απεθνικοποιήθηκε για ένα πιάτο φαΐ η κρατική ιδιοκτησία των αεροδρομίων, ενώ πληρώσαμε και από πάνω για να αποκρατικοποιήσουμε τον Εθνικό αερομεταφορέα;;;
Σε ποια καπιταλιστική χώρα του κόσμου απεθνικοποιήθηκε η κρατική ιδιοκτησία των λιμανιών, των ναυπηγείων, του νερού κλπ… κλπ… κλπ;;;
Σε ποια χώρα του κόσμου θα χαριζόταν και θα παρέμενε χρόνια ολόκληρα αναξιοποίητο το μεγάλο φιλέτο του Ελληνικού και δεν θα δημεύονταν μέχρι τρίτη γενεά οι περιουσίες των ασπόνδυλων, ως μέρος μιας αποζημίωσης για διαφυγόντα δημόσια έσοδα δισεκατομμυρίων;;;
Εν κατακλείδι…
Έχουμε αντιληφθεί επ’ ακριβώς τι είναι αυτό που λείπει από την χώρα μας και που δεν θα το φέρουμε αναπαράγοντας τις κραυγές των ανοήτων που αισθάνονται ότι έκαναν το καθήκον τους φωνάζοντας το γνωστό σύνθημα για τον Μητσοτάκη;;;
Έχουμε αντιληφθεί άραγε ότι στην Ελλάδα εδώ και δεκαετίες δεν χτίζουμε κράτος, αλλά ένα νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου που απλώς ξεπουλά ότι βρει μπροστά του;;;
Έχουμε αντιληφθεί άραγε ποιος έβαλε λουκέτο στον Πίτσο, στον Λαϊνόπουλο και τόσους άλλους κολοσσούς, αποσαθρώνοντας πλήρως την παραγωγική δυνατότητα αυτής της χώρας;;;
Έχουμε αντιληφθεί άραγε ότι όταν η υπόλοιπη Ευρώπη έχτιζε το θεσμικό της οπλοστάσιο για να ισχυροποιήσει την μεταπολεμική κρατική της υπόσταση, στην Ελλάδα θεσμοθετούσαμε διαλαλώντας την εθνική ανυποληψία εκποιώντας Εθνικό πλούτο (βλέπε αναγκ. Νόμος 2220/1940 ή άλλως σύμβαση Κούπερ), Εθνικά Δίκαια (βλέπε Κυπριακό), Ελληνική Εθνική μειονότητα (βλέπε Β. Ηπειρο, Μαριούπολη) κλπ… κλπ… κλπ;;;
Το βέβαιο είναι πάντως, πως όλα τα παραπάνω αλλά κι ακόμη περισσότερα, διαδραματίζονται σε ένα περιβάλλον που κυριάρχησε ο Εθνικός διχασμός και η κοινωνία παρέμενε ουσιαστικά καθηλωμένη σε ένα καθεστώς πολιτικής παραλυσίας. Διαδραματίζονται σε μια παρατεταμένη ιστορική περίοδο, κατά την διάρκεια της οποίας ουσιαστικά ΔΕΝ λειτουργήσαμε ως Εθνος με την απαιτούμενη συνεκτικότητα και δυστυχώς δεν αντισταθήκαμε ως πολίτες που εμφορούνται από την κουλτούρα του ανυπότακτου και του απρόθυμου να συμβιβαστεί με τις ολέθριες επιλογές τους. Αυτό το πολιτικό προσωπικό, υπήρξε γέννημα της ανοχής και του συμβιβασμού μας.
Επίλογος…
Σήμερα, οι πολίτες βρίσκονται και πάλι στους δρόμους, με οδηγό την οργή, αλλά χωρίς σαφή αντίληψη για την πολιτική της επόμενης μέρας. Καλό θα είναι λοιπόν να μην παρασυρθούμε από το φαίνεσθαι. Οι πρωταίτιοι των εγκληματικών πολιτικών έχουν κάθε λόγο να ανησυχούν για το πολιτικό τους μέλλον, αλλά το Σύστημα που τους εξέθρεψε και το υπηρέτησαν με υποδειγματική προθυμία, δεν ανησυχεί από εκδηλώσεις οργής, διότι έχει και την τεχνογνωσία αλλά και τους μηχανισμούς να τις μανιπουλάρει.
Είναι φανερό λοιπόν ότι τα κόμματα που διαχειρίστηκαν εξουσία, θα βγουν εξαιρετικά αποδυναμωμένα από αυτές τις εκλογές, όποτε και αν γίνουν, αλλά αυτό δεν αρκεί… Η φυσιογνωμία της επόμενης μέρας, θα κριθεί από το εάν το κλειδί του ρυθμιστικού ρόλου θα μπορεί να το έχει στα χέρια της μια μαχόμενη κοινωνία που θα ξέρει επ’ ακριβώς τι ζητά, ή εάν θα επιτρέψει να της το υφαρπάξουν διάφοροι περιφερόμενοι τυχοδιώκτες του καιροσκοπικού “αντισυστημισμού”, γεγονός που θα έχει ολέθριες συνέπειες ΚΑΙ για την πατρίδα μας, αλλά ΚΑΙ για τον Ελληνισμό στο σύνολό του…
Πηγή: militaire.gr
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου