Α, και μιας και είμαστε στα των μισθών, τσιμπάω μια ειδησούλα από τον Ριζοσπάστη στις 24/5/2023, στην οποία διαβάζω πως η Κομισιόν προβλέπει ότι η αύξηση του κατώτατου μισθού θα γίνει το 2027. Ακόμα και αν ξεπαγώσουν οι τριετίες τότε, δηλαδή, δεν θα έχουν αναδρομική ισχύ. Επομένως καμία αύξηση δεν θα γίνει λόγω προϋπηρεσίας στον κατώτατο πριν το 2029.

Πάντως, αν έχετε φτάσει μέχρι εδώ την ανάγνωση, θα διαπιστώνετε ότι τα δύσκολα δεν είναι μόνο για εμάς. Έχει κι ο Μητσοτάκης να λύσει τις δικές του δύσκολες εξισώσεις. Θα μου πεις, συγκρίνεις την αγωνία μου να βγει ο μήνας με αυτή που νιώθει ο εθνικός ωτακουστής; Όχι, κατηγορηματικά.

Παρόλα αυτά, δεν μπορώ να μη θέσω μερικά δεδομένα στον διάλογο για το μετά. Η χώρα θυμίζει στιγμές 2009, ισχυρίζεται ο κύριος Βατικιώτης, εξηγώντας σε πρόσφατο σημείωμά του πως:

• Η οικονομία είναι χάλια, με αδιάψευστο μάρτυρα την απροθυμία των οίκων αξιολόγησης να δώσουν επί 4 χρόνια στην Ελλάδα την πολυαναμενόμενη επενδυτική βαθμίδα.
• Η χώρα έχει το μεγαλύτερο δημόσιο χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ.
• Στην ανεργία καταγράφουμε τη δεύτερη χειρότερη επίδοση με 11%.
• Το έλλειμμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών αποτελεί ρεκόρ μετά το 2008.
• Οι επενδύσεις υπολείπονται σημαντικά των αναγκαίων, ενώ το ΑΕΠ παραμένει ακόμα κάτω, από τα προ κρίσης επίπεδα.

Όλα αυτά ενώ η Έκθεση του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης στις 24/05/2023 ανέφερε ότι η Ελλάδα «συγκαταλέγεται  μεταξύ των κρατών μελών που μπορεί να αντιμετωπίζουν ή ενδέχεται να αντιμετωπίσουν ανισορροπίες και για τα οποία απαιτείται εμπεριστατωμένη επισκόπηση».

Α, και για να μην το ξεχάσω, παρότι ζούμε στην εποχή των Αμερικανών επικοινωνιολόγων του πρωθυπουργικού επιτελείου και ως εκ τούτου η επικοινωνία διαδραματίζει σημαντικό ρόλο, μπορεί η συζήτηση γύρω από το νέο δημοσιονομικό πλαίσιο να υποκαθιστά το σιδερόφρακτο και κοινά αποδεκτό πλαίσιο του Μάαστριχτ· όμως είναι σαφές ότι δεν αλλάζει η αναγκαιότητα για επίτευξη του ορίου 3% στο δημοσιονομικό έλλειμμα και 60% στο δημόσιο χρέος.

Για να καταλάβω τι σημαίνει αυτό, καταφεύγω και πάλι στον κ. Βατικιώτη, ο οποίος εξηγεί ότι η συμφωνία θα έχει διάρκεια 4 ετών και θα μπορεί να επιμηκυνθεί για 3 έτη ακόμη. Ας σημειωθεί όμως ότι οι χρηματοδοτήσεις εξαρτώνται από τη συμμόρφωση του κράτους-μέλους προς τους δημοσιονομικούς στόχους. Δεν το πιάσατε; Να το πούμε λοιπόν πιο απλά. Η Επιτροπή θα μπορεί σε περίπτωση που τα νούμερα αποκλίνουν από τα προβλεπόμενα να κόβει αδιακρίτως κονδύλια ακόμα και αν αυτά χρηματοδοτούν την εναπομείνασα κοινωνική πολιτική του κράτους-λάφυρο στα χέρια της ντόπιας και ξένης ολιγαρχίας.

Όποιος θέλει ας δει τι συνέβη στην Ελλάδα μεταξύ 2009 και 2018 για να διαπιστώσει όπως επισημαίνει και ο κ. Βατικιώτης πως η «‘ιδιοκτησία’ των προγραμμάτων λιτότητας συνοδευόμενη από τη δυνατότητα εκβιασμού με τις χρηματοδοτήσεις αποτελεί την πιο άμεση και αποτελεσματική μέθοδο πειθαναγκασμού των κυβερνήσεων να πλειοδοτήσουν σε μέτρα λιτότητας και φτωχοποίησης της κοινωνίας».

Εν ολίγοις η Νέα Δημοκρατία κέρδισε. Πιθανότατα να βγει αυτοδύναμη. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν θα αντιμετωπίσει σοβαρές οικονομικές προκλήσεις που θα δοκιμάσουν τη συνοχή της. Παράλληλα όμως αυτό δεν σημαίνει ότι η μαχόμενη Αριστερά, εκείνη η Αριστερά που δεν κατέστειλε τις σημαίες της κοινωνικής δικαιοσύνης και της ευημερίας των πολλών, θα υιοθετήσει τη λογική του «ώριμου φρούτου» και του θα «λογαριαστούμε μετά». Είναι αναγκαίο αυτή η Αριστερά να σηκώσει στους ώμους της σε συνθήκες ήττας έναν ολόκληρο λαό.

Θα το καταφέρει; Οψόμεθα.