Άδηλες και άγνωστες στους πολίτες συμφωνίες που αφορούν τα κυριαρχικά μας δικαιώματα, τυφλή υπακοή στα συμφέροντα της υπερατλαντικής δύναμης, ακόμα και όταν αυτό κοστίζει την φιλία ή την ευμενή ουδετερότητα άλλων κρατών, με τα οποία δεν μας χωρίζουν διαφορές, υπαγωγή των ενόπλων δυνάμεών μας σε ξένη “ηγεσία” την εμπλοκή μας σε πόλεμο που δεν μας αφορά, τον συνεχιζόμενο αφοπλισμό μας έναντι του μόνου εξωτερικού κινδύνου… κοκ. Με ανησυχητικά απούσα την αντιπολίτευση και με την πλειοψηφία των πολιτών να δείχνουν πως παρακολουθούν παθητικοί και άβουλοι, αν δεν αδιαφορούν εντελώς.

Μέσα σε αυτό το ζοφώδες τοπίο, εμφανίζεται μια κίνηση, μια πρωτοβουλία που αυτή μόνη εδώ και πέντε χρόνια απειλεί να ανατρέψει το κλίμα της αδιατάρακτης μονοκρατορίας και ανεξέλεγκτης αυθαιρεσίας που χαρακτηρίζει την υπόλογη για πολλές αμαρτίες κυβέρνηση Μητσοτάκη. Και η πρωτοβουλία αυτή δεν προέρχεται ούτε από την δεξιά ούτε από την αριστερή αντιπολίτευση, ούτε από κάποια επαναστατική –με εισαγωγικά ή χωρίς– ομάδα ούτε από κάποια κομματική γραφειοκρατία, ούτε από φωνασκούντες αγανακτισμένους.

Μια κίνηση που ξεκίνησε από απλούς πολίτες. Απλούς πολίτες που βρήκαν τη δύναμη να διαχειριστούν τον πόνο και την αγανάκτησή τους με τρόπο πολιτικό. Γονείς και συγγενείς των 57 δολοφονημένων στα Τέμπη. Με επικεφαλής μια εξαιρετική προσωπικότητα, μια γυναίκα που μπορεί να αποτελέσει υπόδειγμα ενάρετου πολίτη, την κ. Καρυστιανού, που με μεστό, ουσιαστικό και άφοβο λόγο και μελετημένη πράξη, φαίνεται να ανοίγει έναν καινοφανή και ελπιδοφόρο για τα πολιτικά δεδομένα μας δρόμο. Τον δρόμο της ενεργοποίησης των πολιτών, που χωρίς “υποκίνηση” και χωρίς ιδιοτέλεια δηλώνουν την παρουσία τους στον στίβο των πολιτικών μας κοινών.

Το παράδειγμα του Πολυτεχνείου

Έξω από τις κομματικές στεγανοποιήσεις, κόντρα στην πρωτοφανή, κεντρικά κατευθυνόμενη και αδρώς αμειβόμενη πλύση εγκεφάλου που ασκούν με φανατισμό τα ΜΜΕ, πρωτοβουλίες όπως της κ. Καρυστιανού δηλώνουν πως ο δήμος είναι εδώ, πως δεν έχει μεταβληθεί σε άμορφη μάζα που τρέφεται με τον σανό της ελπίδας να καρπωθεί ένα ξεροκόμματο από το γενικευμένο πλιάτσικο που διενεργεί το πολιτικό σύστημα.

Υπάρχουν πολίτες λοιπόν σε αυτή τη χώρα, όπου σπανίζουν οι δικαστές, οι έντιμοι δημοσιογράφοι, οι υπεύθυνοι δημόσιοι λειτουργοί, οι φωτισμένοι κληρικοί, οι ευσυνείδητοι διαχειριστές των κοινών αγαθών, αλλά ούτε αξιόπιστες πολιτικές δυνάμεις που να μπορούν να πείσουν πως μπορούν να ανατάξουν την πορεία προς θάνατον της ελληνικής Πολιτείας. Υπάρχουν πολίτες με μνήμη, με ικανότητα πολιτικής κρίσης με παρρησία και κυρίως με δύναμη.

Ασφαλώς, έχει τα όρια της κάθε κίνηση της “βάσης” αν δεν μπορέσει να εκβάλει σε κίνημα με πολιτική αιχμή. Και αυτό δεν μπορεί να γίνει, αν δεν υπάρξει αφύπνιση των κομματικών μηχανισμών και ανάδραση-ανταπόκριση σε τέτοιες πρωτοβουλίες πολιτών. Δεν πρέπει να ξεχνάμε την εμπειρία του Πολυτεχνείου του 1973, μια πρωτοβουλία που όχι μόνον δεν ξεκίνησε από κομματικούς σχεδιασμούς, αλλά πήγε κόντρα σε αυτούς και τελικά ανάγκασε κομματικές δυνάμεις να προστρέξουν και να πλαισιώσουν το κίνημα, για να μην βρεθούν αποκλεισμένα από ένα ιστορικό συμβάν που τα ξεπερνούσε.

Τηρουμένων των αναλογιών, θα μπορούσε σήμερα να λειτουργήσει η πρωτοβουλία των πολιτών, όπως αυτή της κ. Καρυστιανού και των συνοδοιπόρων της, κατά ανάλογο τρόπο και να μετακενώσει την ζωτική της ορμή σε πολιτικές δυνάμεις που θα συνθέσουν και θα μεταφράσουν σε κεντρικό επίπεδο το κίνημα σε θετικές θέσεις. Όσο κι αν είναι λίγες οι ελπίδες να πραγματωθεί ένα τέτοιο ιδεώδες, ωστόσο, ακόμα και στην χειρότερη περίπτωση, η έλλογη αυτή ενεργοποίηση των πολιτών θα λειτουργεί ως πίεση και έλεγχος στις κινήσεις των κυβερνώντων και των γραφειοκρατιών. Αν μη τι άλλο, μπορεί να κάνει την πολιτική μας ζωή πολύ πιο ενδιαφέρουσα.

Στα χνάρια της Καρυστιανού

Ό,τι έγινε με αφορμή την επαίσχυντη συγκάλυψη των ευθυνών για τη δολοφονία των Τεμπών, μπορεί να λειτουργήσει παραδειγματικά για την ανάδειξη σειράς πρωτοβουλιών πολιτών σε άλλα σημαντικά κοινωνικά μέτωπα. Θα μπορούσαμε να δούμε συντεταγμένη εκστρατεία πολιτών σε τρία στρατηγικής σημασίας για την πορεία της κοινωνίας μας μέτωπα.

Το πρώτο μέτωπο είναι η εθνική ανεξαρτησία. Πολίτες και στρατιωτικοί, ανεξαρτήτως κομματικής ένταξης, πλαισιωμένοι με ειδικούς και εμπειρογνώμονες μπορούν συντεταγμένα και συλλογικά να θέσουν ενστάσεις σε αποφάσεις που θέτουν σε κίνδυνο την εθνική ανεξαρτησία της χώρας και να απαιτήσουν λύσεις σε ζητήματα οργάνωσης της εθνικής άμυνας. Η αυτο-οργάνωση αυτή θα αποτελέσει την μαγιά για μια παλλαϊκή άμυνα σε περίπτωση ανάφλεξης που δεν φαντάζει πλέον και τόσο θεωρητική.