Το πανό της φωτογραφίας αναρτήθηκε στο διυλιστήριο της ΕΥΔΑΠ στο Μενίδι

Η ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών ύδρευσης και αποχέτευσης, είναι ένα από τα μείζονα ζητήματα που απασχόλησε εκατοντάδες τοπικών κοινωνιών παγκοσμίως, από τις αρχές της δεκαετίας του 2000 και εντεύθεν. Η ενσωμάτωση, στην νεοφιλελεύθερη λογική, της αντίληψης ότι «το νερό δεν είναι δημόσιο αγαθό» αλλά «εμπορεύσιμο προϊόν», ώθησε σε πάμπολλες περιπτώσεις οργανισμούς τοπικής αυτοδιοίκησης –κατά κύριο λόγο- να ιδιωτικοποιήσουν δίκτυα ύδρευσης και αποχέτευσης. Σε κάποιες περιπτώσεις εξ ολοκλήρου, σε κάποιες άλλες με την μορφή συνεργασίας με ιδιωτικές εταιρίες.

Όπως ήταν αναμενόμενο, το εγχείρημα αυτό απέτυχε παταγωδώς! Το ιδιωτικό συμφέρον και το κυνήγι του χρήματος από αμείλικτους κερδοσκόπους που εμπλέκονται στην εμπορευματοποίηση των δημόσιων αγαθών, προκάλεσε περιορισμό της πρόσβασης στο  νερό, αύξηση του κόστους και υποβάθμιση της ποιότητας. Ακριβώς ό,τι… χρειαζόταν για να ενεργοποιηθούν τα αντανακλαστικά των τοπικών κοινωνιών και να «ξεπηδήσουν» ισχυρά κοινωνικά κινήματα αντίστασης που, όπως αποδείχτηκε, έπαιξαν καταλυτικό ρόλο στην αλλαγή… πλεύσης όλων όσοι απεργάζονται την εξόντωση ανθρώπων προς χάριν του κέρδους!

Τα στοιχεία καταδεικνύουν του λόγου το αληθές. Εδώ και 15 χρόνια, σε 235 περιπτώσεις τα λαϊκά κινήματα ανάγκασαν δήμους 37 χωρών να αθετήσουν συμφωνίες με ιδιώτες και να επανέλθουν στην προτεραία κατάσταση. Αυτό έγινε σε μεγάλες πρωτεύουσες της Ευρώπης, όπως το Βερολίνο, το Παρίσι και η Βουδαπέστη, καθώς επίσης και σε πλείστες όσες περιπτώσεις στις υπόλοιπες χώρες. Πρόκειται για μια τεράστια ανατροπή που αφορά, περίπου, σε 100 εκατομμύρια πολιτών.

Ο αγώνας κατά της ιδιωτικοποίησης των δημόσιων αγαθών εξελίσσεται και κλιμακώνεται και στην δική μας χώρα, σε πολλά σημεία της επικράτειας. Αυτό που απομένει, είναι να γίνει αντιληπτό απ' όλους ότι υπό τις παρούσες συνθήκες οικονομικής κατοχής που επικρατούν, είναι απολύτως αναγκαία η συσπείρωση όλων των πολιτών που αγωνιούν για το μέλλον του τόπου μας, με στόχο την ανατροπή του απάνθρωπου καθεστώτος.

«Με την αλληλεγγύη, την αγωνιστικότητα και την αταλάντευτη στάση των πολιτών, να σπάσουν οι τεχνητές διαχωριστικές γραμμές και τα ψευτοδιλήμματα που βάζει το καθεστώς ως εμπόδιο της παλλαϊκής ενότητας.
Να δημιουργηθούν δηλαδή οι πολιτικές προϋποθέσεις και συμμαχίες, ώστε να ανακάμψουν οι αγωνιστικές λαϊκές κινητοποιήσεις και να ανασυνταχθούν οι οργανωμένες κοινωνικοπολιτικές δυνάμεις σε ένα ευρύ δημοκρατικό πατριωτικό μέτωπο, από τη μεγαλύτερη δυνατή πλειοψηφία του λαού. Η διαρκής παρουσία των πολιτών στην πολιτική καθημερινή δράση και η ενεργή συμμετοχή τους στη ΛΉΨΗ των αποφάσεων, είναι η μόνη εγγύηση εφαρμογής του πλήρους σχεδίου σωτηρίας και ανασυγκρότησης που θα διαμορφωθεί με την ουσιαστική ανάληψη της εξουσίας από τον ίδιο τον οργανωμένο λαό».