Από την αναρχική συλλογικότητα «Πυργῖται»

Την επαύριο του ογκώδους συλλαλητηρίου του περασμένου Ιούνη, ο τότε υπουργός εξωτερικών Κοτζιάς είπε ούτε λίγο ούτε πολύ πως «αυτοί που δεν κατέβηκαν ήταν περισσότεροι». Και έσπευσε να δηλώσει συνειδησιακά ήσυχος, εφόσον, βάσει της παραπάνω «συλλογιστικής», εκπροσωπεί την πλειοψηφία, την οποία βέβαια με αυθαίρετο τρόπο χρωμάτισε όπως τον βόλευε.

Μία από τις «λογικές» που ατύπως θέσπισε η παγκόσμια τάξη που προέκυψε μετά το 1989 ήταν πως όποιος δεν εκφράζεται ή δεν αντιδρά ξεκάθαρα και φανερά αυτομάτως θεωρείται ότι συναινεί και συμφωνεί με τα σχέδιά της, ακόμα και στην περίπτωση που δεν γνωρίζει τίποτα γι’ αυτά, ώστε να είναι σε θέση να αντιδράσει. Ας πρόσεχε, ας φρόντιζε να γνωρίσει.

Ήταν μια τετριμμένη (πλέον) ακροβασία από τον «κυρίο ΣΤΑΖΙ» (κατά τους πρώην συντρόφους του), αλλά επαρκής, ώστε να επιστρέψει τον κλονισμό που δέχτηκε η τρέχουσα εξουσιαστική διαχείριση των πραγμάτων πίσω στην πηγή του, δηλαδή στους συμμετέχοντες στα συλλαλητήρια. «Όταν είσαι περικυκλωμένος, πανικόβαλλε τον ίδιο τον εχθρό». Το σύνθημα είχε δοθεί και ο μηχανισμός της προπαγάνδας έσπευσε να υιοθετήσει την δέουσα απαξιωτική τακτική, προσπερνώντας το παρόν με «επίθεση στο μέλλον»: «Δεν υπάρχετε. Εμείς συνεχίζουμε. Και τί άλλο, άραγε, μπορείτε να κάνετε;».

Δυστυχώς, ο κόσμος είναι εθισμένος στην αυταπάτη πως ο ηγέτης αντλεί τη δύναμή του από τον «λαό», εφόσον ψηφίζεται από αυτόν. Αυτό είναι λάθος. Στα διεθνή φόρα των εξουσιαστών ηγέτης θεωρείται αυτός που μπορεί να στέκεται όρθιος, αψηφώντας τα εκατομμύρια ή και δισεκατομμύρια των ανθρώπων απέναντί του, προκειμένου να εξυπηρετήσει συμφέροντα τα οποία εξ ορισμού στρέφονται εναντίον τους. Εάν μπορέσει να το κάνει, τότε θεωρείται ένας «ζων Θεός επί της Γης», γιατί φυσικά μόνον ένας «Θεός» μπορεί να αψηφά και να περιγελά τους μυριάδες που έχει απέναντί του. Αυτός ο ηγέτης δεν πρέπει να διαθέτει καμιά ψυχική ή άλλη σύνδεση με τον λεγόμενο «λαό», αλλά να αντλεί τη δύναμή του αποκλειστικά και μόνο από τα παγκόσμια φόρα ή «κλαμπ» εξουσίας, στα οποία συμμετέχει.

Αναπόφευκτα η αποκτήνωση είναι το κόστος αυτής της «θέωσης», όπως και κάθε τι άλλο που επιχειρεί να υπερβεί με υλικό τρόπο τα ανθρώπινα μέτρα. Η αξιοπρέπεια ή η παντελής έλλειψή της, τίποτα απολύτως δεν έχει να κάνει με όλα αυτά. Ο ηγέτης μπορεί να εξευτελιστεί απάνθρωπα μπροστά στους ανώτερους απ’ αυτόν αλλά αυτό αποτελεί την αναγκαία «μύηση», ώστε να εξευτελίζει και να εξαπατά εξίσου απάνθρωπα αυτούς που εξουσιάζει. Αποθεώνεται λοιπόν η τακτική των πιο φιλόδοξων Βυζαντινών Ρωμιών: «Απόκτησε ικανότητες, ώστε να γίνεις απαραίτητος στον Σουλτάνο».

Μπροστά σε μια τέτοια πραγματικότητα οι αριθμοί και οι όγκοι των συλλαλητηρίων από μόνοι τους δεν σημαίνουν απαραίτητα κάτι. Είναι βέβαια κάτι, αλλά σημαντικότερο είναι από τι είδους νοοτροπίες και αξίες εμφορούνται οι άνθρωποι και κυρίως από το πόσο αποφασισμένοι είναι. Εάν, δηλαδή, ορίζεις το εύρος των πράξεών σου από το φόβο μην σε αποκαλέσουν «μη πολιτισμένο» την ώρα που διακυβεύεται η ίδια σου η ζωή, τότε τα εκατομμύρια των ανθρώπων δεν έχουν διαφορά από τις λίγες εκατοντάδες. Τουναντίον, λίγες εκατοντάδες άνθρωποι επαρκώς αποφασισμένοι μπορεί να κατόρθωναν και περισσότερα. Αυτό έχει αποδειχθεί και ιστορικά, κάτι που οι κομμουνιστές άλλωστε γνωρίζουν πολύ καλά.

Και τα πράγματα είναι ακόμη πιο δύσκολα, όταν οι άνθρωποι σήμερα σε σχέση με το Μακεδονικό έχουν απέναντί τους σύσσωμο το Ελλαδικό κράτος. Γιατί είναι πράγματι η πολιτική επιλογή του Ελλαδικού κράτους αυτή που υλοποιείται αυτή τη στιγμή και όχι μόνον της παρούσας αριστερής διαχείρισής του, η οποία φυσικά αποτελεί, λόγω των «ειδικών» χαρακτηριστικών της, την αιχμή του δόρατος.

Οι Συριζαίοι τίποτε δεν θα μπορούσαν να κάνουν από μόνοι τους, εάν δεν είχαν την συνεργασία και τις «φιλικές πλάτες» και των υπόλοιπων του πολιτικού συστήματος στην συντριπτική του πλειοψηφία. Στην ουσία υπάρχει μια ιδιότυπη συν-κυβέρνηση με τους υπόλοιπους και δεν είναι τόσο μακρυά η εποχή που θα τους δούμε και επίσημα να συν-κυβερνούν στη βάση της «Εθνικής ενότητας» βεβαίως. Αυτό τουλάχιστον επιθυμεί ο Ευρωπαϊκός παράγοντας. Το τι σημαίνουν οι «φιλικές πλάτες» το είδαμε μπροστά μας σε όλη του δόξα τις τελευταίες ημέρες των «μαγειρεμάτων» γύρω από την ψήφιση της συμφωνίας -πράγματα, ελπίζουμε, φανερά στον καθένα, οπότε δεν θα μπούμε στον κόπο να τα αναλύσουμε. Γνωρίζουν πως η απίστευτη δυσωδία της «μαγειριάς» μπορεί να λειτουργεί ως αναισθητικό στους ανθρώπους κι αυτό είναι εξαιρετικά επικίνδυνο.

Με την εκκίνηση των διαδικασιών γύρω από τη Μακεδονία έχουν ξυπνήσει βαθιά ένστικτα αυτοσυντήρησης των ανθρώπων σ’ αυτόν τον τόπο. Αυτοσυντήρηση που δεν αφορά μόνον την επιβίωση. Αφορά ψυχικές, αξιακές και βαθιά υπαρξιακές παραμέτρους, που προσπαθούν να βρουν τον σύνδεσμό τους με την Ιστορία και οι οποίες επιτείνονται μετά από μια δεκαετία διαρκών εξευτελισμών και ματαιώσεων. Είναι πράγματι αγώνας επιβίωσης, διότι εάν αποδειχθεί πως δεν μπορείς να υπερασπιστείς ούτε καν ένα κομμάτι αυτού που εσύ ο ίδιος αντιλαμβάνεσαι ως ψυχή σου (και όχι ως τσέπη σου), τότε τί να προσδοκά κανείς για το μέλλον; Ποιοι αγώνες για ποια ελευθερία και ποιος θα έχει ψυχή για ν’ακούσει; Η επιβολή και η καθυπόταξη θα είναι ολοκληρωτική και πλήρης. Ο Τσίπρας, ο Κοτζιάς, ο Καμμένος, ο Μητσοτάκης, ο Θεοδωράκης και τόσοι άλλοι που δεν θυμόμαστε πια, δικαίως θα δρέψουν τις δάφνες του άριστου «εργαλείου», εφόσον διεκπεραίωσαν μια τόσο σοβαρή υπόθεση και μάλιστα δίχως ν ανοίξει (τουλάχιστον επί του παρόντος) ρουθούνι.

Βεβαίως, αυτά τα «βασικά ένστικτα» στα εκατομμύρια των εμπλεκόμενων εκφράζονται και φιλτράρονται με εντελώς διαφορετικό τρόπο περισσότερο ή λιγότερο λειτουργικό. Ωστόσο, σίγουρα, τουλάχιστον στην ευρύτητά τους, δεν μπορούν να χωρέσουν στα ιδεολογικά εργαλεία της νεωτερικότητας και τα υπερβαίνουν. Οι «φασισμοί», οι «αντιφασισμοί», οι «εθνικισμοί» και οι «διεθνισμοί» είναι πολύ στενοί, για να τα χωρέσουν. Αυτό το απλό αλλά συνάμα τόσο σύνθετο γεγονός, εάν δεν το συναισθανθεί κάποιος τώρα, στο μέλλον δεν θα έχει χρόνο ούτε καν για να το μετανοιώσει.

Άλλωστε, είναι καιρός να γίνει αντιληπτή η ιστορική αλήθεια πως ο Φασισμός και ο Ναζισμός ως δήθεν «ιστορικές παρεκτροπές» προήλθαν από τον Σοσιαλισμό, δηλαδή από ένα κομμάτι αυτού που θολά ονομάστηκε «Αριστερά» και όχι από την εξίσου θολά λεγόμενη «Δεξιά». Εάν θέλουμε να δούμε Δεξιού τύπου ολοκληρωτικά καθεστώτα, θα πρέπει να στρέψουμε το βλέμμα μας στον Φράνκο ή στον Πινοτσέτ ή σε μια συγκριτικά πιο ήπια εκδοχή τους, στην εδώ δικτατορία των Συνταγματαρχών. Αντίθετα, η καταγεγραμμένη ιστορία αυτών που επάνδρωσαν στο ξεκίνημά τους τόσο τον Φασισμό, όσο και τον Ναζισμό ξεκινά κυρίως στους κόλπους της Αριστεράς.

Στον Λένιν, άλλωστε, ανήκει το απόφθεγμα πως «ο κομμουνισμός και ο Φασισμός είναι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος». Κάτι παραπάνω θα ήξερε από εμάς. Εάν ο Χίτλερ δεν είχε κάνει το λάθος(;;;) να επιτεθεί στην Σοβιετική Ένωση αλλά αντίθετα τιμούσε το σύμφωνο που είχε με τον Στάλιν, η Ευρωπαϊκή Ιστορία θα ήταν σήμερα διαφορετικά γραμμένη, γιατί οι νικητές θα ήταν άλλοι. Εάν συνέβαινε λοιπόν αυτό, κανείς δεν θα εντυπωσιαζόταν σήμερα εάν κάποιοι προσυπέγραφαν υπέρ του αγώνα «Για τον Κομμουνισμό και τον Ναζισμό». Ας τελειώνουμε λοιπόν με τα σχήματα της νεωτερικότητας που τόσο έχουν ταλανίσει την ανθρωπότητα.

Η ψήφιση της συμφωνίας φαίνεται αναπόφευκτη λόγω του ιδιαίτερου βάρους που έχουν δώσει σ’ αυτήν οι διεθνείς εξουσιαστές. Ας σημειωθεί, ωστόσο, πως, εάν δούμε την ευρύτερη εικόνα των τεκταινομένων σήμερα σε όλον τον κόσμο, η εξουσία τους δεν είναι το ίδιο ισχυρή και συμπαγής με αυτήν που φάνταζε ακόμη και λίγα χρόνια πριν. Ας παρατηρήσουμε τι συμβαίνει στις ΗΠΑ, στη Βρεττανία, στη Γαλλία, στη Γερμανία, στην Ιταλία, στη Ρωσία, στην Κίνα, στο Ισραήλ, στη Συρία.

Είναι πλέον και οι ίδιοι αντιμέτωποι με τον γόρδιο δεσμό που παρήγαγε η ίδια η αλαζονεία και η βλακεία τους. Έναν γόρδιο δεσμό τον οποίον πλέον δεν μπορούν να κόψουν δίχως να θυσιάσουν κάτι. Η συνήθης τακτική τους ήταν σε τέτοιες περιπτώσεις να θυσιάζουν τα υποζύγια σε μαζική κλίμακα, αλλά πια ούτε αυτό είναι εύκολο. Ήδη αυτό που γνωρίζαμε ως «Νέα Τάξη» υπό τη συγκεκριμένη μορφή που εκφράστηκε τα προηγούμενα χρόνια, αποτελεί παρελθόν. Ίσως, κανείς δεν έχει εκφράσει καλύτερα την κατάσταση στην οποία βρίσκεται σήμερα το παγκόσμιο σύστημα εξουσίας από τον πρώην Βρεττανό βουλευτή George Galloway: «Η Παλιά Τάξη πεθαίνει και η Νέα δεν μπορεί να γεννηθεί». Οι ανακατατάξεις που ήδη εξελίσσονται στην κορυφή της ιεραρχίας αναπόφευκτα θα επηρεάσουν και τα κατά τόπους «εργαλεία» τους. Πολλοί εξουσιαστές, συμπεριλαμβανομένων και των εγχωρίων, κινδυνεύουν να πεταχτούν ως έρματα στην επόμενη απότομη στροφή της Ιστορίας.

Η αβεβαιότητα αυτής της κατάστασης ακόμη και γι’ αυτούς που μέχρι πρότινος είχαν «σχέδιο» είναι που κάνει τα πράγματα σκοτεινά και επικίνδυνα. Σε ότι αφορά τους ανθρώπους αυτό σημαίνει πως όρθιος θα σταθεί αυτός (και μόνον αυτός) που προσωπικά και συλλογικά ενστερνίζεται ως καθημερινή πράξη ένα ισχυρό αξιακό σύστημα ικανό να τον κάνει να λέγεται Άνθρωπος. Παρότι δεν είναι ο χώρος και η στιγμή να προσδιορίσουμε το τι σημαίνει αυτό, αρκούμαστε να πούμε πως και αυτός ο τόπος όσο και άλλοι της Γης έχουν παράγει έναν τεράστιο πλούτο πρακτικών αντιλήψεων που απομένει να ανακαλυφθούν ξανά.

Τελειώνοντας, θα θέλαμε να αναφερθούμε στον «πολιτισμό» που καλούνται να επιδείξουν οι συμμετέχοντες στα συλλαλητήρια. Θα χρησιμοποιήσουμε εδώ, για λόγους συνεννόησης, την έννοια του πολιτισμού όχι ως αυτό που είναι πραγματικά, αλλά με τη συνήθη χρήση του στην καθομιλουμένη.

Δεν έχει νόημα να συμπεριφέρεσαι πολιτισμένα στα κτήνη. Ο πολιτισμός των ανθρώπων δεν φτιάχτηκε, με πολύ κόπο, πόνο και αίμα είναι αλήθεια, για τα κτήνη. Δεν είναι δυνατόν τα κτήνη να αποσαθρώνουν από τη μια με κάθε μέσο τον πολιτισμό και από την άλλη να τον επικαλούνται μόνο και μόνο για να γλυτώσουν. Είναι πολλοί από εμάς που δεν μπορούν να πιστέψουν αυτό που συμβαίνει μπροστά στα μάτια τους. Δεν μπορεί, είμαστε πολιτισμένοι, δεν είναι δυνατή τόση εξαχρείωση, τόση βαρβαρότητα, τόσο ψέμα. Δεν μπορεί, εάν δείξουμε πως είμαστε πολλοί, θα μας σεβαστούν…

Δεν συζητάς σ’ αυτή τη βάση με τα κτήνη. Ίσως αυτή η αντίδραση να προέρχεται από την ανάγκη να γαντζωθείς από τον πολιτισμό που έχεις μέσα σου. Για να μην πιστέψεις ότι εκεί έξω έχει πεθάνει… Όταν και η τελευταία τρίχα της κεφαλής ενός γέροντα κοστολογείται στυγνά και δήθεν ορθολογικά, μπορούμε να είμαστε βέβαιοι πως ο πολιτισμός εκεί έξω έχει πεθάνει.

Καλύτερα λοιπόν να πιστέψουμε αυτό που βλέπουν τα μάτια μας: πως ο πολιτισμός εκεί έξω δεν υπάρχει, κι αν υπάρχει κάπου, εμείς σίγουρα δεν ζούμε μέσα σ’ αυτόν. Ίσως τότε καταφέρουμε να τον αναστήσουμε. Με την προϋπόθεση βέβαια (και μόνον μ’ αυτήν την προϋπόθεση – ειδάλλως ας το αφήσουμε καλύτερα) πως εξακολουθεί να ζει μέσα μας.


Πρώτη δημοσίευση «http://pyrgitai.gr/»


Πηγή: Αιρετικές ιδέες