Της Λίλας Μήτσουρα

Τα μάτια κατεβασμένα να κοιτούν αυστηρά τον δικό μας μικρόκοσμο. Σαν να είσαι σε θάλασσα φουρτουνιασμένη και προσπαθείς να μείνεις στην επιφάνεια. Πώς να κοιτάξεις να δεις τον διπλανό σου αν πνίγεται;

Κι όμως σηκώνοντας τα μάτια ψηλά, κοιτώντας τριγύρω σου ίσως βοηθηθείς και συ βοηθώντας.

Δύσκολες μέρες τούτες. Βαριές, φορτωμένες επιβίωση. Φορτωμένες μέρες με αγκομαχητά και ανάσες βαθιές. Κάθε μια ανάσα, και ένα λιθαράκι στη ζωή.

Διαβαίνω τους δρόμους και τους βλέπω ολοφώτιστους. Λαμπάκια γιορτινά, φιγούρες παραμυθένιες που σου θυμίζουν τα παιδικά σου χρόνια. Τότε που γελούσες ξέγνοιαστα.

Τα κοιτώ και σκέφτομαι όσους δεν μπορούν να τα έχουν όλα αυτά. Πώς νιώθουν, σκέφτομαι…

Σαν το κοριτσάκι με τα σπίρτα άραγε; Να δυστυχούν ακόμα περισσότερο; Ή ίσως να χαμογελούν έστω και λίγο όταν τα βλέπουν; Ν α παίρνουν έστω και λίγη χαρά; Ένα χαμόγελο, μια καλή σκέψη…

Δεν ξέρω.

Όταν πεινάς, όταν κρυώνεις, όταν δεν έχεις που να πας, όλοι αυτοί οι στολισμοί τι χαρά να προσφέρουν; Ίσως μαχαίρι μόνο για να ξύσουν και άλλο τις πληγές τους που ήδη αιμορραγούν.

Συνεχίζουν να πεθαίνουν άνθρωποι από μαγκάλια στην εποχή μας.

Πληθαίνουν οι άστεγοι. Παιδιά πνίγονται, αυτοκτονούν(!) γιατί δεν έχουν άλλες αντοχές.

Για κάποιους δεν υπάρχει ζωή ούτε επιβίωση.

Και για κάποιους άλλους υπάρχει ένας δικός τους κόσμος, χριστουγεννιάτικος στολισμένος ολοφώτιστος. Πολλά τα φώτα που στραβώνουν το βλέμμα και δεν βλέπει παραπέρα.

Οι πιατέλες με τα χριστουγεννιάτικα γλυκά στολισμένες, το δέντρο λαμπερό, η μυρωδιά από όλα τα γλυκά να ξεχύνεται, η έννοια για τα δώρα που θα πάρεις και θα δώσεις. Το τραπέζι το γιορτινό και τι θα ετοιμάσεις.

Ο χριστουγεννιάτικος μικρόκοσμος του καθενός μας. Και εκεί δεν χωράει κακιά σκέψη ε;

Ποτέ δεν ξέρεις όλα αυτά τα φωτάκια τα χρωματιστά τι σκοτάδια φωτίζουν. Από τι παλεύει ο καθένας να ξεφύγει.

Δύσκολες μέρες τούτες. Κουβαλούν δυστυχία και θάνατο. Και είναι και οι απουσίες πολλές.

Αλλά μία απουσία είναι η χειρότερη.

Να είναι απών ο άνθρωπος.

Όταν θα φωτίζεις τα δικά σου σκοτάδια, με όποιον τρόπο εσύ νομίζεις καλύτερο, ψάξε να βρεις τον άνθρωπο μέσα σου.

Την ανθρωπιά…

Γιατί αυτή όταν χάνεται τίποτα γιορτινό δεν θα σου δώσει την χαρά.

Και πρόσφερε ότι μπορείς.

Ένα γλυκό, ένα φαγάκι σε όποιον μπορείς και δεν έχει, ένα χάδι, γλυκιά κουβέντα.

Πρόσφερε λίγο νοιάξιμο.

Πρόσφερε λίγη αγάπη βρε αδερφέ. Τίποτα άλλο.

Σήκωσε τα μάτια σου από τον μικρόκοσμο σου.

Πονούν και άλλοι άνθρωποι πιότερο ίσως από σένα και ίσως σε έχουν ανάγκη .

Μη νιώσεις ενοχή αν μπορείς εσύ να γελάς και να γιορτάζεις, μη κρύβεις το γέλιο σου, δώσε μόνο λίγο φως από το δικό σου και σε όσους δεν έχουν. Σε όσους δεν μπορούν να φωτίσουν τα δικά τους σκοτάδια.

Δώσε λίγο γέλιο από κείνο το καλό, το παιδικό.

Γέλιο σαν αυτό που είχαμε εμείς παιδιά όταν βρίσκαμε το δώρο μας κάτω από το χριστουγεννιάτικο δέντρο.

Τέτοιο γέλιο δώσε με όποιον τρόπο μπορείς.

Φώτισε το σκοτάδι κάποιου ανθρώπου. Αυτό μόνο…

Πηγή: Η ΣΦΗΚΑ