Του Πάνου Χριστοδούλου *

Κλείνουμε μια περίοδο ενός μήνα με περιορισμό μετακίνησης. Ενός μήνα που ο Πρωθυπουργός χαρακτήρισε τους πολίτες ως σύγχρονους ελεύθερους πολιορκημένους. Εννοούσε από τον ιό sars cov 2. Μόνο που οι πολίτες είμασταν (είμαστε) ταυτόχρονα πολιορκημένοι και από το καθεστώς των ΜΜΕ. Σε μια εποχή του θεάματος, οι φουτουριστικές εικόνες των ταινιών της δεκαετίας του ‘90 δεν πέτυχαν τις προβλέψεις για ιπτάμενα αυτοκίνητα (εδώ ούτε μοριακό έλεγχο δεν καταφέραμε να αποκτήσουμε σε όλα τα νοσοκομεία), αλλά στην επιτήρηση των σκέψεων από την αόρατη δύναμη επικοινωνιακών επιτελείων. Επιτελείων που καλλιεργούν καθημερινά τον φόβο, το αίσθημα ενοχής, την απειλή στους πολίτες. Ακόμα και στην περίφημη καμπύλη τονίζεται η μια πλευρά ως προς την τήρηση των περιορισμών και αποκρύπτεται ότι η ίδια η κυβέρνηση μπορεί να συμβάλει αυξάνοντας τη δυναμική του Εθνικού συστήματος Υγείας.

Μέσα σε αυτό το ιδιότυπο τηλεοπτικό reality, στο οποίο πάρα τη θέληση μας (;) συμμετέχουμε γεννιούνται ορισμένα ερωτήματα. 4 μικρά και ένα μεγάλο.

I. Μέχρι πρόσφατα (ορισμένοι ακόμα και τώρα) μιλούσαν για την «πιο κρίσιμη εβδομάδα» και για ακόμα πιο αυστηρούς ελέγχους. Πώς γίνεται την ίδια στιγμή ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, χωρίς να ξέρει πώς θα καταλήξει η «πιο κρίσιμη εβδομάδα» ανακοινώνει ημερομηνίες για άρση των περιορισμών με λεπτομέρειες;

II. Το διάστημα αυτό δεν έχει υλοποιηθεί πρόγραμμα για τεστ (μαζικό ή δειγματοληπτικό έλεγχο), δεν έχουν δημιουργηθεί αυτόνομα κέντρα υποδοχής και νοσηλείας covid-19, δεν έχουν γίνει προσλήψεις (και άρα η δυναμική των νοσοκομείων δεν έχει αυξηθεί). Τι άλλαξε με την κατάσταση πριν ένα μήνα όταν άρχισαν τα περιοριστικά μέτρα;

III. Την προηγούμενη εβδομάδα ανακοινώνεται από ΜΜΕ το ποσό κρίσιμο ήταν ότι έκλεισαν τα σχολεία, και πλέον ανακοινώνεται το άνοιγμά τους. Με ποια κριτήρια;

IV. Ο κ. Τσιόδρας δήλωνε «οι Ρομά είναι άνθρωποι». Τι μέτρα έχουν παρθεί ώστε οι ομάδες αυτές των συνανθρώπων μας που βρίσκονται σε αντίστοιχες συνθήκες να έχουν υγειονομική προστασία από τον Sars cov 2;

Τα οποία τέσσερα ερωτήματα οδηγούν στο κεντρικό και πιο σημαντικό:

Από πότε, την αρχή ή τη λήξη μιας περιόδου πανδημίας δεν την αποφασίζει ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (όπως ορίζουν τα διεθνή πρωτόκολλα), αλλά οι οικονομικές επιτροπές μιας Ένωσης χωρών;

Το ερώτημα αυτό θα είχε αξία να απαντήσει ο κ. Τσιόδρας, ο κ. Μητσοτάκης, ο κ. Χαρδαλιάς και όλη η επιστημονική και επικοινωνιακή ομάδα που τους πλαισιώνει. Γιατί αυτή τη στιγμή ζούμε ένα παράδοξο που είχε αναφέρει στα δοκίμια φιλοσοφίας του ο Umberto Eco: «…στις εκθέσεις προϊόντων πάντα τοποθετούνται τα φανταχτερά πρώτα, οι πορσελάνης, τα διαμάντια, τα μπιχλιμπίδια. Ο κόσμος ενθουσιάζεται. Στο τέλος τοποθετούνται τα μέσα παραγωγής, οι μπουλντόζες, τα τρακτέρ, τα οποία ο κόσμος μαθαίνει να απεχθάνεται αν και επί της ουσίας του είναι τα πιο απαραίτητα».

Αντίστοιχα πλέον τα ΜΜΕ μας παρουσιάζουν μια καλογυρισμένη εικόνα καθημερινά στις 6. Ο κόσμος αγνοεί ότι πίσω από την βιτρίνα υπάρχουν εργαζόμενοι. Γιατροί, νοσηλευτές, τεχνολόγοι, φαρμακοποιοί, διοικητική, καθαριστές, βιολόγοι, χημικοί, μηχανολόγοι, προγραμματιστές.

Και μιας και βρισκόμαστε στην κατάληξη της Μεγάλης Εβδομάδας, θα είχε αξία μια μικρή παρένθεση. Ο Ιησούς στον σταυρό θυσίασε τη φύση του ως μεσσία, έδωσε τη δυνατότητα στους ανθρώπους να διεκδικήσουν μόνοι τους, με τα πιστεύω και τις πράξεις τους την σωτηρία και όχι μέσω ενός ακόμα ενθρονισμένου σωτήρα. Αυτή ήταν η εκκίνηση για να γίνει ο χριστιανισμός η θρησκεία και το φιλοσοφικό ρεύμα που εξέφρασε τους καταπιεσμένους, τους φτωχούς, τους σκλάβους εκείνης της εποχής αλλά και επόμενων εξεγέρσεων ανά τον κόσμο. Η ελπίδα για αλλαγή έπεφτε στους ίδιους και όχι σε έναν ηγέτη και μια εξουσία (η βασική διαφωνία με τον Ιούδα Ισκαριώτη). Ο δρόμος για τον Γολγοθά είναι ο δρόμος που συγκεντρώνονται οι αγωνίες, τα μαρτύρια, οι πόνοι των υποτελών στο πρόσωπο μιας θυσίας όχι για να δημιουργηθεί μια μορφή εξουσίας, τύπων και κανόνων, αλλά για να απελευθερωθεί ο κόσμος από αυτές που ήδη υπήρχαν.

Δυστυχώς όμως η ιστορία και σε αυτή την περίπτωση εξελίχτηκε αρκετά διαφορετικά από το πώς ξεκίνησε. Και πλέον οι φερόμενοι ως ηγέτες και εκφραστές του Χριστιανισμού στην πλειοψηφία τους έχουν γίνει οι σύγχρονοι γραμματείς και φαρισαίοι. Και πιστοί σε αυτό το ρόλο τους προσπαθούν να πείσουν την κοινωνία ότι η σωτηρία της θα επέλθει μέσω ενός ανθρώπου, αγνοώντας το πλήθος των εργαζομένων που δίνουν καθημερινά τη μάχη στο δικό τους Γολγοθά.

Οι εργαζόμενοι όμως ξέρουν ποιον υπηρετούν, ξέρουν για ποιον ανεβαίνουν το δικό τους λόφο, το απέδειξαν και πρόσφατα με τις κινητοποιήσεις τους. Μένει για τους πρωταγωνιστές των δελτίων και των 6 να αποφασίσουν ποιον υπηρετούν; Την κοινωνία ή την Κομισιόν και τις επιχειρηματικές ελίτ;

* Χριστοδούλου Πάνος, Ειδικευόμενος Ιατρικής Βιοπαθολογίας / Εργαστηριακής Ιατρικής, MSc Διοίκησης Μονάδων Υγείας, Υποψήφιος Διδάκτορας Ιατρικής Πανεπιστημίου Πατρών, PGcert Διαχείρισης κρίσεων δημόσιας υγείας και ανθρωπιστικής απάντησης

Πηγή: katiousa.gr