Στρατηγικός ραγιαδισμός

Αν προβαίναμε σε στρατηγικές στρατιωτικές συμμαχίες προς όφελος και της Ελλάδας, σε τάχιστους εξοπλισμούς, αν "ματώναμε" την Τουρκία, με πολλούς και με διαφορετικούς τρόπους, στα διάφορα μέτωπα. Αν συσφίγγαμε σχέσεις με την Ρωσία και με την Κίνα, αν μπλοκάραμε την ΕΕ στην εξωτερική της πολιτική, έως ότου κερδίζαμε κάτι ουσιαστικό από πλευράς κυρώσεων, τότε ναι, θα κερδίζαμε χρόνο.

Σήμερα δε συμβαίνει τίποτα από όλα αυτά. Αντί για στρατηγική, ενεργητική αναμονή έχουμε στρατηγικό, παθητικό ραγιαδισμό. Η Ελλάδα ως χώρα εξευτελίζεται εξαιτίας της κυβέρνησής της. Ορίζει κόκκινες γραμμές και μετά τις εγκαταλείπει. Αρνείται να υπερασπιστεί τα δικαιώματα που διαθέτει κάθε άλλο κυρίαρχο κράτος. Πηγαίνει στην ΕΕ και γυρίζει με άδεια χέρια.

Δέχεται να μαζεύεται ένας μικρός πολεμικός στόλος στα λίγα ναυτικά μίλια από το νησί που εποφθαλμιά η Τουρκία, χωρίς την παραμικρή προληπτική δράση απέναντι σε, εξόφθαλμα, επιθετικές κινήσεις. Όλα αυτά, ελπίζοντας να εκλεγεί ο υποψήφιος των Δημοκρατικών στις ΗΠΑ. Μέχρι τότε, χώνουμε το κεφάλι μας στην άμμο, ελπίζοντας ότι το κακό θα φύγει.

Τι θα γίνει, λοιπόν, όταν γεωτρύπανο της Τουρκίας θα αποπειραθεί γεωτρήσεις έξω από τα ελληνικά χωρικά ύδατα των έξι μιλίων; Θα καταστούμε ο διεθνής περίγελως με το να υπογράφουμε συμφωνίες με γειτονικά κράτη και μετά να τρυπάει στα ίδια μέρη μια άλλη, τρίτη χώρα; Θα απαντήσουμε στρατιωτικά για ένα ζήτημα, για το οποίο οι ίδιοι διαμηνύσαμε ότι δεν παραβιάζει κόκκινες γραμμές;

Το πρόβλημα έχει βαθιές ρίζες

Δυστυχώς, ο ραγιαδισμός έχει βαθιές ρίζες στην Ελλάδα. Αυτό που σε άλλες χώρες ήταν κατευνασμός, στα καθ’ ημάς λαμβάνει τη μορφή ενός βαθέος αισθήματος μειονεξίας και υποταγής. Οδηγεί στην αναζήτηση έξωθεν σωτήρων –δια της πατρωνίας– ή και στην άρνηση του ρίσκου της ελευθερίας και της κυριαρχίας.

Την τελευταία 25ετία ενδύθηκε το μανδύα του εκσυγχρονισμού και της προσχώρησης σε μια "οικογένεια" που δεν υπήρχε ποτέ (στην ΕΕ), όπως και της εναπόθεσης της κυριαρχίας μας στις διαθέσεις του όποιου προέδρου των ΗΠΑ. Όσο δε, αποτυγχάνει ο ραγιαδισμός τόσο "δαγκώνει", προκειμένου να πείσει ότι η μόνη λογική είναι αυτή της εθελούσιας ήττας και της παράδοσης.

Είναι καταπληκτικό: λίγες μέρες πριν, οι υπουργοί της κυβέρνησης εγκατέλειπαν επισήμως τον κυπριακό Ελληνισμό και κυριολεκτικά τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας. Μπορεί κανείς να πιστεύει ότι αυτοί οι άνθρωποι και αυτές οι δυνάμεις θα υπερασπιστούν ακόμα και την κυριαρχία, δηλαδή τα χωρικά ύδατα, τα εδάφη, τον εθνικό εναέριο χώρο;