Αντιμέτωπη με ένα πρωτόγνωρο (παγκοσμίως) πρόβλημα, την πανδημία, που απείλησε να μεταφέρει τον 21o αιώνα στον Μεσαίωνα, όταν δεν υπήρχαν εθνικά συστήματα υγείας για να καταρρεύσουν και οι άνθρωποι συνήθως πέθαιναν όταν αρρώσταιναν, η εξουσία αξιοποίησε την επιστημονική γνώση και με γενναίες επιχορηγήσεις δισεκατομμυρίων εξασφάλισε συντομότατα το εμβόλιο.

Μπροστά στον κίνδυνο της κατάρρευσης των δομών υγείας η εξουσία συμφώνησε με την επείγουσα χρήση του εμβολίου σε δισεκατομμύρια ανθρώπους, οι οποίοι, άλλοι με πλήρη συνείδηση και γνώση και άλλοι σε πλήρη άγνοια, αποδέχτηκαν να γίνουν «πειραματόζωα» μιας πρωτοφανούς κλίμακας κλινικής δοκιμής…

Οι εμβολιασμοί κατά της Covid-19, λοιπόν, αποτελούν το μόνο «όπλο» που σήμερα προσφέρει ελπίδες ανάσχεσης της πανδημίας. Για να γίνει αυτή η ανάσχεση, θα πρέπει να εξασφαλιστεί ότι οι πληθυσμοί θα έχουν εμβολιαστική κάλυψη σε ποσοστό που φτάνει το 80%.

Για να συμβεί αυτό (εξασφάλιση της ανοσίας σε μια κοινωνία) θα πρέπει, πρώτον, να υπάρχει η απαραίτητη ποσότητα εμβολίων και, δεύτερον, να πειστεί τουλάχιστον το 80% του πληθυσμού να εμβολιαστεί. Σ’ αυτό ακριβώς το σημείο (να βρεθεί δηλαδή το απαραίτητο για τη δημιουργία ανοσίας της αγέλης 80% του πληθυσμού πρόθυμο να εμβολιαστεί) βρίσκονται σήμερα τα συστήματα εξουσίας παγκοσμίως.

Η ελληνική κυβέρνηση, έχοντας προς το παρόν εξασφαλίσει πλήρη εμβολιασμό μόνο για το 35% του πληθυσμού, αναζητά το υπόλοιπο 45% (ώστε να συμπληρωθεί το 80%) κρατώντας απειλητικά το μαστίγιο εναντίον όσων επιφυλάσσονται ή δεν θέλουν να εμβολιαστούν. Ταυτόχρονα προσφέρει «καρότα», δηλαδή εξασφαλίζει τα αυτονόητα δικαιώματα, σε όσους εμβολιάζονται ή πριμοδοτεί με 150 ευρώ τους νέους προκειμένου να πειστούν να κάνουν το εμβόλιο.

Η παγίωση, ωστόσο, μιας άποψης ώστε να γίνει κυρίαρχη σε μια κοινωνία θέλει τον χρόνο της, ο οποίος δεν συμπίπτει απαραίτητα με τον χρόνο που έχει στη διάθεσή της μια κυβέρνηση…