Του Βλαντιμίρ Γκόλντστιν (Vladimir Golstein) *
Συνεχίζω να σκέφτομαι τα βαθιά και διορατικά κριτήρια του Σολομώντα. Δύο γυναίκες μαλώνουν για ένα παιδί, ισχυριζόμενη η καθεμία ότι είναι δικό της. Τελικά, όταν ο Σολομώντας τους είπε ότι θα κόψει το παιδί στη μέση, η αληθινή μητέρα υποχώρησε, όχι, είπε, ας το πάρει η ξένη.
Τώρα, ας δούμε τον Ζελένσκι, τον Μπάιντεν και την εκστρατεία τους. Το μόνο που κάνουν είναι περισσότερα φονικά όπλα, περισσότερη βία, περισσότερη καταστροφή. Νοιάζονται πραγματικά για το παιδί;
Ο Μπάιντεν καταφανώς προέρχεται από την παράδοση που λέει «καταστρέψαμε αυτό το χωριό για να το σώσουμε», ή αν το πούμε με πιο σύγχρονους όρους (της πρόσφατα χαμένης Μάντι Ολμπράιτ), «μισό εκατομμύριο σκοτωμένα παιδιά, άξιζαν τον κόπο». Όχι απλά ένα παιδί, αλλά μισό εκατομμύριο, μόνο και μόνο για να αποδείξει κανείς την άποψή του. Και ποια ήταν αυτή; Μάλλον κάτι απλό: Το έθνος που εξαιρείται από τους κανόνες, χρησιμοποιεί μέσα που εξαιρούνται από τους κανόνες για να αποδείξει την εξαιρετισμό του. Κι ας σκοτώνονται παιδιά.
Κανείς λοιπόν δεν περιμένει ανθρωπιά από τον Μπάιντεν, την Ολμπράιτ, τον Μπόρις Τζόνσον και άλλους Κουασιμόδους της ηθικής. Αυτούς τους τύπους δεν τους νοιάζει που οι ηλίθιες κυρώσεις τους βλάπτουν κυρίως τους δικούς τους λαούς, γιατί να νοιάζονται για τους Ουκρανούς; Αλλά ο Ζελένσκι; Θέλει να πολεμήσει μέχρι τον τελευταίο Ουκρανό; Γιατί;
Αυτός δεν εκλέχτηκε για να σταματήσει αυτόν τον απαίσιο πόλεμο στο Ντονμπάς και να κάνει μια συμφωνία με τη Ρωσία; Τουλάχιστον, αυτό ήταν το συναίσθημα των ανθρώπων που τον ψήφισαν. Θυμάμαι ότι όλοι αυτοί οι παράφρονες από τη Δυτική Ουκρανία, που προτιμούσαν να μην μείνει κανένας ζωντανός στο Ντονέτσκ, ψήφιζαν τον Ποροσένκο.
Τι ακριβώς κάνει λοιπόν σήμερα, και γιατί όλοι τον επευφημούν; Ο αγώνας για την ελευθερία είναι καλός με τηλεοπτικούς όρους, αλλά στην πραγματικότητα ο λαός του υποφέρει, όμηρος στα χέρια απαίσιων εθνικιστών, εγκλωβισμένος στα υπόγεια των σπιτιών.
Και κάτι που αφορά τη Ρωσία. Για χρόνια, η Ρωσία ήταν εξαιρετικά υπομονετική, και με τη λογική της αληθινής μητέρας της ιστορίας του Σολομώντα, το παιδί της, το άφησε να ζήσει. Θέλετε να φέρετε ξανά μια νοσηρή ρωσοφοβία στα εδάφη σας; Εντάξει. Θέλετε να ανατρέψετε έναν νόμιμα εκλεγμένο πρόεδρο και να φέρετε τους κλόουν του State Department; Εντάξει. Θέλετε να κρατήσετε το Ντονμπάς γεμάτο Ρωσόφωνους που ταλαιπωρούνται; Εντάξει. Θα σας διευκολύνουμε με τη Συμφωνία του Μινσκ. Θέλετε να μπείτε στην ΕΕ; Εντάξει. Αλλά το ΝΑΤΟ και τα πυρηνικά στο κατώφλι μας δεν είναι εντάξει. Μην το κάνετε αυτό.
Λοιπόν, όλα αυτά ήταν στου κουφού την πόρτα.
Όχι μόνο αυτό, αλλά η Ρωσία συνεχίζει να είναι υπομονετική ακόμα και τώρα. Αφήνει τα παιδιά της να σκοτώνονται ομαδικά, μόνο και μόνο γιατί πρέπει να είναι εξαιρετικά προσεκτικοί με τους αμάχους και όχι να βομβαρδίζουν σαν τρελοί. Κατά τη διάρκεια της εκστρατείας που έκλεισε ένα μήνα, εκτόξευσε λιγότερους πυραύλους από όσους εκτόξευσαν οι ΗΠΑ κατά την πρώτη ημέρα της εκστρατείας τους στο Ιράκ. Επιτρέπει σε εχθρικούς δημάρχους και εχθρικά τάγματα να εκφοβίζουν τους αμάχους για να τους υποτάξουν. Αρνείται να «καταστρέψει αυτές τις πόλεις για να τις σώσει». Δεν είναι έτοιμη να μετατρέψει τις ουκρανικές πόλεις σε Ράκα.
Όχι ακόμα. Και αυτό είναι τρομακτικό. Ο Ζελένσκι και οι δυτικοί καθοδηγητές του θέλουν καθαρά να «σώσουν το παιδί καταστρέφοντάς το». Μπορεί να εκπληρώσουν την ψύχωσή τους.
Αργά ή γρήγορα οι Ρώσοι διοικητές θα πουν, ότι δεν θέλουν τα αγόρια της Ρωσίας να σκοτώνονται για να σώζονται οι πόλεις της Ουκρανίας.
Τρέμω αυτή τη στιγμή.
* Ο Vladimir Golstein είναι καθηγητής και συγγραφέας. Έχει διδάξει στο Yale και στο Brown University δυτική και ρωσική λογοτεχνία.
Πηγή: antapocrisis.gr
.jpg)
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου