Το Πολυτεχνείο είναι σημείο αναφοράς και γιατί αποδεικνύει πως το Πανεπιστήμιο ανήκει στο λαό. Το λαό που μισούν και περιφρονούν οι Συρίγοι.
Της Λαμπρινής Θωμά
Ο υφυπουργός Παιδείας της αριστείας, καθηγητής Πανεπιστημίου, κος Συρίγος, που τον καιρό των σπουδών του πάω στοίχημα πως διάβαζε, αποκλειστικώς, και δεν είχε χρόνο για κοινωνικούς αγώνες και τα τοιαύτα, αποφάσισε να τα βάλει με την αγωνιστική παράδοση του φοιτητικού κινήματος, και με τον, κατ’ αυτόν, «μύθο» του Πολυτεχνείου ― και μαζί, κι ας κάνει πως τα αγνοεί, των «Πολυτεχνείων» όλου του κόσμου.
Βγήκε, λοιπόν, να χαρακτηρίσει «για ψύλλου πήδημα» τις φοιτητικές κινητοποιήσεις, να θυμηθεί τις «συστηματικές καταστροφές του δημόσιου πανεπιστημίου» που «είναι ενέργειες της αντιεξουσιαστικής Αριστεράς», καταλήγοντας με την καταδίκη του «Εμπρός για τις γενιάς μας τα πολυτεχνεία». Να ξαναθυμίσει δηλαδή όλα τα διαστρεβλωμένα γεννήματα κάθε απολυταρχικής εξουσίας. Κάποιος μπορεί να πει πως δεν αξίζει καν απάντησης. Αλλά καλό είναι ορισμένα πράγματα να μην μένουν αναπάντητα ― να μη μένει η λάσπη.
Το Πανεπιστήμιο, όπως το οραματίστηκαν τα προοδευτικά πνεύματα κάθε εποχής, και κάθε τόπου ― από την εν βρασμώ Ευρώπη του 19ου αιώνα, έως τις μεταπολεμικές φοιτητικές νεολαίες παγκόσμια ― είναι τόπος συνάντησης και από τα κάτω παραγωγής πολιτικής, τόπος καταγραφής των κοινωνικών θέσεων και των ροπών προς τα εμπρός. Γι’ αυτό και Πανεπιστήμιο δεν είναι το εγκύκλιο πρόγραμμα ή οι καθηγητές, Πανεπιστήμιο είναι οι φοιτητές. Οι τεντυμπόηδες, οι ταραξίες, ο «ανθός της ελληνικής νεολαίας», που κατασυκοφαντείται δεκαετίες τώρα, που ματώνει από τη βαρβαρότητα των κυβερνήσεων, που διαβάλλεται και υποσκάπτεται, γιατί δεν συμμορφώνεται προς τας υποδείξεις.
Όπου και όποτε το φοιτητικό κίνημα ανάσαινε και δημιουργούσε, εκφράζοντας την κοινωνία ολόκληρη, τα αιτήματα παρέμεναν τα ίδια με του Πολυτεχνείου, αυτές οι τρεις λέξεις που, με το πολιτικό τους υπόβαθρο, τόσο ενοχλούν τις εξουσίες: Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία.
Από το 1956-1957, που το φοιτητικό κίνημα οργανώνεται, κατ’ αρχήν για να στηρίξει την Κύπρο και τον ηρωικό αγώνα της νεολαίας της και των μαθητών της, δέχεται την επίθεση της εξουσίας. Όχι μόνον γιατί απαιτεί την ελευθερία του νησιού, αλλά και γιατί προσθέτει αιτήματα κατά της αύξησης διδάκτρων και εξετάστρων, την τρίτη εξεταστική… «15% Προίκα στην Παιδεία και όχι στη Σοφία», είναι το σύνθημα όταν η Ελλάδα πληρώνει κερατιάτικα για να πάρει τη Σοφία ο Χουάν Κάρλος, το 1962 που ο κρατικός προϋπολογισμός δίνει κάπου 0,05% για την παιδεία.
Οι διαδηλώσεις των φοιτητών, χαρακτηρισμένες και τότε ως παράνομες, ακόμη έχουν σταθερή κατακλείδα συλλήψεις, διώξεις, ξύλο, ή ακόμα και βασανιστήρια και δολοφονίες. Και ας μη μιλήσουμε για τις διαδηλώσεις του 1-1-4… Γιάννης Γιαννουλόπουλος, 5 Μαρτίου 1962: «Τα κλομπ με πρωτοφανή βία, μίσος και βαρβαρότητα έπεφταν ενάντια σε οποιονδήποτε φοιτητή χωρίς διάκριση. Από πού αντλεί η Αστυνομία το δικαίωμα να φέρεται με τον βάρβαρο αυτόν τρόπο στους αυριανούς επιστήμονες, στα νεαρά βλαστάρια της ελληνικής κοινωνίας; (…)».
Οι Λαμπράκηδες δίνουν τον τόνο στα πανεπιστήμια. Τρία χρόνια αργότερα δολοφονείται ο Σωτήρης Πέτρουλας. Το Γενάρη του 1967, με τους φοιτητές να διαδηλώνουν για σεβασμό στο άσυλο, ο αρχίμπατσος της εποχής, εμπλεκόμενος στη δολοφονία Λαμπράκη, συνταγματάρχης χωροφυλακής Κωνσταντίνος Δόλκας, σπάει το άσυλο με την δήλωση: «Δεν αναγνωρίζω ότι ο χώρος του Πανεπιστημίου είναι Ιερός. Αλλά και να είναι, εμείς είμαστε ανίεροι για να εισέλθουμε;».
Οι φοιτητές είναι οι πρώτοι που αντιδρούν στο πραξικόπημα της 21ης Απριλίου. Από την πρώτη μέρα αντιστέκονται, οργανώνονται μες στα πανεπιστήμιά τους. Κι η χούντα τους μισεί. Όπως σήμερα γεμίζουν τα πανεπιστήμια μπάτσους, τότε τα γέμιζαν χαφιέδες και βάζαν στρατιωτικούς επιτρόπους. Και σ’ αυτά, και στις φοιτητογειτονιές. Ένα χαφιεδοσύστημα που ήταν υπαρκτό και όταν μπήκε η δική μου γενιά στο πανεπιστήμιο, τη δεκαετία του ΄80.
Οχι μόνο στην Ελλάδα
Τα φοιτητικά κινήματα, δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο, όλοι οι λαοί που αγωνίστηκαν έχουν τα Πολυτεχνεία τους. Από την χρυσή αμερικανική νεολαία του ’60 που αγωνίστηκε ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ, γέννησε τους Μαύρους Πάνθηρες και το ινδιάνικο απελευθερωτικό κίνημα, το γαλλικό Μάη του ’68, την Ουγγαρία του ’56, το δυτικογερμανικό φοιτητικό αγώνα του ’67 και τους δολοφονημένους ή επικηρυγμένου
Ξανά. Το Πολυτεχνείο και τα Πολυτεχνεία του κόσμου μας δεν είναι ψέμματα, κι αν γίνονται Μύθοι είναι για να κρατηθεί ζωντανή η μνήμη της λαϊκής αντίστασης, η μνήμη του αίματος που χύθηκε, η αλήθεια του διαρκούς αγώνα που σημαίνουν αυτές οι τρεις λέξεις, Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία, για όλους τους λαούς τους πλανήτη. Και, σε αντίθεση με τις κυβερνήσεις, που πέφτουνε, είναι εδώ για να μείνουν.
Πηγή: thepressproject.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου