Υπήρχε μια περίοδος κατά την οποία οι «Πράσινοι» ακούγονταν ως κάτι πολύ δημοφιλές. Όσοι ήμασταν από δύσπιστοι έως αρνητικοί ανήκαμε (σε ό,τι αφορά την Ελλάδα τουλάχιστον) στη διόλου συμπαθή τότε τάξη των «παλαιοσοσιαλιστών». Σε αυτούς που ο επελαύνων (αντιπασοκικός) εκσυγχρονισμός από κοινού με εκδοχές της κομμουνιστικής αριστεράς θεωρούσαν ως ό,τι πιο καθυστερημένο πολιτικά, μαζί με τις θεωρίες περί εξάρτησης.

Οι Πράσινοι ήταν «σύγχρονοι» καθότι μιλούσαν πολύ για το περιβάλλον. Μπορούσαν να κινητοποιούν κεφάλαια για την «πράσινη μετάβαση» (παρότι δεν ήθελαν να το πολυδιαφημίζουν αυτό) και να στέκονται με έναν τρόπο ευχάριστο για όλους σε «μπανάλ» ζητήματα, όπως οι ταξικές αντιθέσεις, οι διεθνείς σχέσεις κλπ. Ούτε ακριβώς αριστερά, ούτε εμφανώς δεξιά, μπορούσαν να χωρούν παντού και να κλείνουν το μάτι σε όλους, σε μια εποχή κατά την οποία αποδομούνταν τα μεγάλα θεωρητικά συστήματα, χωρίς να μπαίνει τίποτα στη θέση τους. Ο Σοσιαλισμός βρισκόταν σε προφανή υποχώρηση μετά το ‘90 και ο Φιλελευθερισμός μας είχε αφήσει χρόνους από καιρό, αλλά δεν ήθελε να το παραδεχτεί κανείς (συνθήκη η οποία ισχύει ακόμα βεβαίως).

Το επιμέρους προσπαθούσε όπως ακριβώς κάνει ακόμα και εν πολλοίς πετύχαινε χάρη στην προπαγάνδα να κυριαρχεί επί του γενικού. Η δευτερεύουσα επί της πρωτεύουσας αντίθεσης. Αντί για ταξικές και διεθνείς αντιθέσεις, μόνο το περιβάλλον και τα δικαιώματα επιμέρους κοινοτήτων. Διάφορες γραφικές περιπτώσεις (ποιος μπορεί να ξεχάσει την αδιανόητη περίπτωση της Γκρέτα Τούνμπεργκ) έφτιαξαν καριέρες με αυτούς τους τρόπους. Δεν είναι περίεργο λοιπόν που είδαμε τους Πρασίνους σε μια κυβέρνηση της Γερμανίας και την Μπέρμποκ υπουργό Εξωτερικών.

Η Μπέρμποκ μας συστήνει πέραν πάσης αμφιβολίας τι απάτη είναι αυτό το πολιτικό ρεύμα και πόσο βαθιά οι μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ ελέγχουν τους Ευρωπαίους πολιτικούς, ιδίως δε των νεότερων γενιών. Ήδη πριν γίνουν οι τελευταίες εκλογές στη Γερμανία πόζαρε για το φωτογραφικό φακό στα χαρακώματα της Ουκρανίας, θυμίζοντας τις παραδοσιακές φιλοδοξίες των Γερμανών ως προς τον «σιτοβολώνα» της Ευρώπης. Ως υπουργός Εξωτερικών συνεχίζει με την ίδια ζέση. Αν ο Όλαφ Σολτς είναι ο θλιβερός, ασήμαντος Καγκελάριος, ο οποίος εν τέλει σύρεται εκών άκων από τα αφεντικά του στην Ουάσιγκτον, η Μπέρμποκ είναι το περιχαρές μαντρόσκυλο των αφεντικών στην Ουάσιγκτον.

Με το που ανέλαβε ξέχασε τα πάντα περί περιβάλλοντος και κλιματικής αλλαγής. Ο πόλεμος εναντίον της Ρωσίας έγινε ξαφνικά η νούμερο 1 προτεραιότητα για τους Πράσινους. Αλλά δεν πρόκειται μόνο για τη  Ρωσία. Πρόκειται επιπλέον και για την Κίνα και την Ταϊβάν. «Sky is the limit» όταν μιλούμε για πόλεμο. Η κα Μπέρμποκ θέλει πόλεμο μέσα στην Ευρώπη και εκτός Ευρώπης. Θέλει, όπως λέει η ίδια την Ευρώπη «να μην περιορίζεται στο να υπερασπίζεται το δικό της κόσμο, αλλά να δρα με βάση μια ευρεία αντίληψη του κόσμου… δεν πρέπει να κλείνεται σε ένα κέλυφος. Δεν πρέπει να περιοριστούμε στην υπεράσπιση του ευρωπαϊκού κόσμου, διότι δέχεται επίθεση». Αυτά δήλωσε από την Ιαπωνία. Η Ευρώπη δέχεται επίθεση. Να πάμε λοιπόν να πολεμήσουμε παντού γιατί μας επιτίθενται. Να πολεμήσουμε στην Ευρώπη, στην Ασία, στην Αφρική. Αυτό έχει να προτείνει η υπουργός εξωτερικών της Γερμανίας, τώρα που οι γενιές Γερμανών που ένιωθαν ακόμα τύψεις για τα γερμανικά εγκλήματα έχουν αποχωρήσει από το πολιτικό προσκήνιο. Ποιοι μας επιτίθενται; Όλοι εκείνοι που θέλουν να μπουν από τη ζούγκλα στον περιποιημένο κήπο μας, κατά τον Μπορέλ.

Φυσικά δε θα πολεμήσει η Μπέρμποκ. Θα πολεμήσουν χρήσιμοι ηλίθιοι όπως είναι οι Ουκρανοί. Η Μπέρμποκ και οι όμοιοί της θα μοχλεύουν το χρήμα. Φυσικά, η Μπέρμποκ έχει την ατυχία να είναι υπουργός εξωτερικών της Γερμανίας, σε μια περίοδο που η τελευταία χάνει έδαφος έναντι της Πολωνίας. Είναι η δεξιά της τελευταίας, η προνομιακή συνομιλήτρια των γερακιών των ΗΠΑ. Έστω κι έτσι όμως, η Γερμανία διατηρεί μια κάποια σημασία κυρίως ως σημείο αναφοράς πειθάρχησης των υπολοίπων μελών της Ε.Ε. (ακόμα τουλάχιστον). Και η Μπέρμποκ πρωταγωνιστεί ως το απεχθές πρόσωπο του γερμανικού, ρατσιστικού, ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού.

Οι δε Πράσινοι πρωταγωνιστούν ως άλλη μια πολιτική απάτη. Ψηφίζεις για το περιβάλλον και παίρνεις ένα πολεμοχαρές πρακτοριλίκι της CIA. Πρόκειται για άλλη μια απόδειξη πως οποιοσδήποτε πολιτικός σχηματισμός μιλά μόνο για τα επιμέρους δεν μπορεί παρά είτε να συντριβεί, είτε να αποδειχτεί ελεγχόμενος από κέντρα του συστήματος εξουσίας, μόλις θα έρθει σε επαφή με την πραγματικότητα. Οι Γερμανοί μάλλον δεν ήξεραν σε τι έμπλεκαν όταν ψήφιζαν τους «λίγο από όλα» «Πρασίνους». Και σίγουρα δε φανταζόταν ότι η γραμμή από το Λάγκλεϊ των ΗΠΑ θα έβρισκε στο υπουργείο εξωτερικών της Γερμανίας έναν τόσο πειθήνιο εκφραστή. Αλλά από την άλλη αυτό δεν είναι το γνήσιο, σημερινό πρόσωπο του συστήματος εξουσίας της Γερμανίας; Χωρίς ενοχές πια, ξεπεσμένο, επιθετικό και έτοιμο να εγκληματήσει για τα αφεντικά του.