Πολλοί από αυτούς τους τριτοκοσμικούς είναι, λέει, δικτάτορες. Αηδίες! Αμα είναι «δικοί μας» δικτάτορες, δηλαδή κάνουνε ό,τι τους υπαγορεύει η Δύση και οι πολυεθνικές, γίνονται αυτόματα «πρόεδροι» και τους χαϊδεύουμε τα κεφάλια, ενώ συνεχίζουμε να κατακλέβουμε τους φυσικούς πόρους και να σκοτώνουμε ποικιλοτρόπως τα παιδιά τους. Αλλά δεν έχει τόση σημασία ποιος κυβερνά: οι λαοί αλλάζουνε τον κόσμο, όχι οι ηγέτες.
Του Γιώργου Τσιάρα
Τόλμησα, που λέτε, την περασμένη εβδομάδα να «ντύσω» -τ’ ομολογώ, προβοκατόρικα- το σύντομο δρομο-λόγιο μου για την επερχόμενη κοσμοϊστορική σύνοδο των BRICS, που αναμένεται, με την «Μπαλάντα του κυρ Μέντιου» του Βάρναλη, και πέσανε διάφοροι να με σταυρώσουν: όπως μαθαίνω από τους ρουφιάνους μου στα (αντι-)κοινωνικά δίκτυα, τι ρωσόδουλο με ανέβασαν, τι...μπολσεβίκο με κατέβασαν, εμένα τον λάτρη του Μαχνό και του Τσόμσκι, τι ότι τα παίρνω προσωπικά από τον ίδιο τον Πούτιν γράψανε... Και φυσικά επέμειναν ότι αποτελώ ντροπή για την αριστερή «Εφ.Συν.», που πρέπει επιτέλους να με απομακρύνει. Ακούς εκεί, να βάλω δίπλα δίπλα τον Βάρναλη με τα BRICS - στην πυρά!
Εντάξει, για τους πιο τοξικούς σχολιαστές, τους... αμερικανοτσολιάδες της παρέας, πάει στο διάολο. Ετσι τους μάθανε να βλέπουνε τον κόσμο, μαυρόασπρο, με καλούς και κακούς, σαν τα γουέστερν – γι’ αυτό πολλοί εξ αυτών υποστηρίζουν διαχρονικά τα όπου γης εγκλήματα των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ και κατάντησαν σήμερα να υπερασπίζονται τις σβάστικες και τους φρεσκοβαμμένους λευκούς σταυρούς της Βέρμαχτ και των Waffen-SS πάνω στα ουκρανο-γερμανικά «Λέοπαρντ». Αλλά οι υπόλοιποι, οι αυτοπροσδιοριζόμενοι ως αριστεροί, σοβαρά τώρα, τόσο ανιστόρητοι είστε; Τόσο τυφλωμένοι;
Για ποιον το έγραψε, ρε σύντροφοι, το ποίημα το ’56 ο μπαρμπα-Κώστας, για τους Αμερικάνους, τους Αγγλογάλλους ή για τη μετεμφυλιακή Ελλάδα; Οχι βέβαια –το «έχει η πλάση κοκκινίσει» το έγραψε για τη Ρωσία (την τότε ΕΣΣΔ) του φρεσκομακαρίτη ακόμη «πατερούλη» Στάλιν και του Χρουστσόφ, και για την Κίνα του Μάο, και για την Ινδία του Νεχρού. Και μαζί για όλες τις άλλες μικρές και μεγάλες χώρες της Αφρικής και της Ασίας, που πάλευαν τότε (σχεδόν πάντα με τη βοήθεια της ΕΣΣΔ και της Κίνας) να αποτινάξουν τις μοναρχίες και την αποικιοκρατία και να διεκδικήσουν όχι μόνο την ανεξαρτησία τους, αλλά και το δικαίωμα σε μια καλύτερη ζωή, χωρίς τους πάσης φύσεως «πολιτισμένους» κλέφτες και άρπαγες. Δηλαδή ακριβώς τις χώρες που σήμερα συνωστίζονται στον προθάλαμο των BRICS, καθώς ακόμα ψάχνουν τρόπους να απαλλαγούν από τους Αμερικάνους και Ευρωπαίους νταβατζήδες, που διαγουμίζουνε το βιος τους. Τι να κάνουμε τώρα, αυτές οι «καθυστερημένες» χώρες τις κάνανε τις επαναστάσεις, δεν τις έκανε η δυτική ιντελιγκέντσια, ούτε το και καλά προχώ βιομηχανικό προλεταριάτο - ο μέγας Μαρξ έπεσε έξω.
Και ναι, μπορεί ν’ αλλάξανε τα ανεμολόγια και οι ορίζοντες –άλλο ποίημα αυτό- και να κατέρρευσε η «σοσιαλιστική» ΕΣΣΔ του υπαρκτού, που αποδείχτηκε ανύπαρκτος, και να ξανάγινε σκέτη Ρωσία, με τον καγκεμπίτη πρώην πράκτορα Πούτιν να στρίβει το τιμόνι όλο και πιο δεξιά. Και ναι, στο καπάκι μπορεί η Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας να το γύρισε στον κρατικό καπιταλισμό, με αποτέλεσμα τριάντα χρόνια μετά να είναι μεν οικονομική υπερδύναμη, αλλά να μην είναι πια και τόσο κόκκινη...
Ομως το σίγουρο είναι πως, ανεξάρτητα από την εκάστοτε ηγεσία και το εκάστοτε μείγμα κυρίαρχης ιδεολογίας, εικονικής και πραγματικής, τα ιστορικά υποκείμενα, δηλαδή οι Κινέζοι και οι Ρώσοι, είναι πάντα οι ίδιοι σπουδαίοι, αδάμαστοι, εργατικοί λαοί, που «φέρανε τον ντουνιά ανάποδα» στον εικοστό αιώνα. Και που τώρα, θέλουν δεν θέλουν ορισμένοι, ηγούνται πάλι της προσπάθειας για να ξανακάνουνε το ίδιο στον εικοστό πρώτο.
Και ναι, μπορεί οι Ινδοί να έχουν σήμερα εθνικιστική και αυταρχική κυβέρνηση με τον Ναρέντρα Μόντι, αλλά είναι ενάμισι δισεκατομμύριο ψυχές και κανείς –ούτε η Αμερική, ούτε η Ρωσία ή η Κίνα- δεν μπορεί πια να τους υποδεικνύει τι να κάνουν. Είδατε τι χαρούλες τού έκαναν πρόσφατα του Μόντι ο Μακρόν και ο Μπάιντεν, μπας και καταφέρουν να σαμποτάρουν τα BRICS; Οσο για τη Βραζιλία και τη Νότια Αφρική, τις άλλες δύο χώρες του πυρήνα των BRICS, η πρώτη έχει πάλι πρόεδρο τον πρώην μεταλλεργάτη Λούλα, που μάταια προσπάθησαν οι φασίστες να τον θάψουν στα μπουντρούμια, ενώ στη δεύτερη κυβερνά ακόμη το Εθνικό Αφρικανικό Κογκρέσο, το κόμμα του Νέλσον Μαντέλα, που κατάφερε να ξεπατώσει το τελευταίο ρατσιστικό καθεστώς απαρτχάιντ από τη μαύρη ήπειρο, έχοντας απέναντι του –ναι, το βρήκατε- τις... φιλελεύθερες δημοκρατίες της Δύσης.
Πολλοί από αυτούς τους τριτοκοσμικούς είναι, λέει, δικτάτορες. Αηδίες! Αμα είναι «δικοί μας» δικτάτορες, δηλαδή κάνουνε ό,τι τους υπαγορεύει η Δύση και οι πολυεθνικές, γίνονται αυτόματα «πρόεδροι» και τους χαϊδεύουμε τα κεφάλια, ενώ συνεχίζουμε να κατακλέβουμε τους φυσικούς πόρους και να σκοτώνουμε ποικιλοτρόπως τα παιδιά τους. Αλλά δεν έχει τόση σημασία ποιος κυβερνά: οι λαοί αλλάζουνε τον κόσμο, όχι οι ηγέτες. Που μπορεί να παίξουνε ρόλο καταλυτικό, να επιταχύνουν ή να επιβραδύνουν ένα ιστορικό προτσές, που λέγαν οι παλιοί - αλλά μόνοι τους, χωρίς τη λαϊκή στήριξη, ή έστω την ανοχή, δεν μπορούν να κάνουνε τίποτε. Πάντα το πίστευα αυτό και πάντα θα το πιστεύω: ειδαλλιώς, η Ιστορία δεν είναι παρά μια πασαρέλα «Μεγάλων Ανδρών», Καμπόσων, που λέει κι ο ποιητής...
Και ναι, το ξέρω πολύ καλά, ο Βάρναλης ήταν κομμουνιστής, σοσιαλισμό ήθελε να δει, και μάλιστα στη διάρκεια της ζωής του, όχι στο επέκεινα. Κι εγώ το ίδιο! Αλλά πιστεύω βαθιά πως, όταν έγραφε τον σατιρικό, αλληγορικό, βαθιά επαναστατικό «κυρ Μέντιό» του, δεν μιλούσε ούτε για τον Στάλιν ούτε για τον Μάο, μιλούσε για τα δίποδα «γαϊδούρια», τους σκλαβωμένους εργάτες και τους πληβείους της Ελλάδας, της Ευρώπης και ολόκληρου του κόσμου, που δουλεύουν (και ενίοτε πολεμούν) αδιαμαρτύρητα όλη τους τη ζωή «μεροδούλι, ξενοδούλι (...) για τ’ αφέντη το φαΐ», για να τους πετάξουν στο τέλος της ζωής τους σαν σκουπίδια, χωρίς έστω μια σύνταξη της προκοπής, λίγη αξιοπρέπεια...
Ξέρετε τι λένε οι «χαμένοι» στίχοι του Μέντιου, αυτοί που δεν μελοποιήθηκαν και πέρασαν ουσιαστικά στη λήθη; Αφού μάταια το γαϊδουράκι-λαός ζητά τη βοήθεια των παπάδων (« - Δε βαστάω! Θα πέσω κάπου!/ - Nτράπου! Tις προγόνοι ντράπου!/ - Aντραλίζομαι!.. Πεινώ!../ - Σουτ! Θα φας στον ουρανό!») καταφεύγει στον Αη Φραγκίσκο, από τον οποίο ζητά αφελώς «Tο σκληρόν αφέντη κάνε/ από λύκο άνθρωπο κάνε!..», αλλά... τρώει πόρτα. Τότε, μέσα στην απόλυτη απελπισία, ένα «μάβρο φίδι», σύμβολο του επαναστάτη, τον επαναφέρει στην τάξη: - «Φως ζητάνε τα χαϊβάνια/ κ’ οι ραγιάδες απ’ τα ουράνια, μα θεοί κι οξαποδώ/ κει δεν είναι παρά δω. Aν το δίκιο θες, καλέ μου,/ με το δίκιο του πολέμου/ θα το βρεις. Oπού ποθεί/ λεφτεριά, παίρνει σπαθί./ Mη χτυπάς τον αδερφό σου –/ τον αφέντη τον κουφό σου!/ Kαι στον ίδρο το δικό/ γίνε συ τ’ αφεντικό»...
Πηγή: efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου