Η «επιτυχία» των μνημονίων και της ακραίας νεοφιλελεύθερης πολιτικής είναι πλέον δεδομένη. Όχι βεβαίως για την συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών που φτωχοποιείται με ραγδαίους ρυθμούς, αλλά για τους εμπνευστές του «αναπτυξιακού» μοντέλου που επέβαλαν στην χώρα μας, μέσω του κατοχικού καθεστώτος. Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της έρευνας των επιστημόνων του «Ινστιτούτου Γερμανικής Οικονομίας της Κολωνίας» (IW), η φτώχεια στην Ελλάδα αυξήθηκε κατά 40%, κατά το χρονικό διάστημα από το 2008 μέχρι το 2015.

Σύμφωνα με τους γερμανούς ερευνητές, δεν αρκεί να μετρά κανείς αποκλειστικά το χαμηλό εισόδημα για να καταλήξει σε συμπεράσματα. Σύμφωνα με την πρότασή τους, είναι απαραίτητος ο συνυπολογισμός και άλλων παραμέτρων, όπως οι στερήσεις υλικών αγαθών, το χαμηλότερο επίπεδο εκπαίδευσης, η υποαπασχόληση και η υποβάθμιση της υγειονομικής περίθαλψης. Απ’ αυτόν τον «πολυδιάστατο δείκτη φτώχειας» δεν εξαιρούνται ούτε οι «καλοί μαθητές» των μνημονίων (Ιρλανδία και Κύπρος), αλλ' ούτε τα κράτη που εφαρμόζουν με δική τους πρωτοβουλία πολιτικές μνημονιακού τύπου, όπως η Ιταλία και η Ισπανία. «O μεγάλος χαμένος είναι η Ελλάδα, με μια αύξηση της φτώχειας κατά 40%, ακολουθούμενης από την Ιρλανδία (28% αύξηση) και την Κύπρο 28,2%» τονίζει ο Κρίστοφ Σρέντερ, συντάκτης της έκθεσης, στο γερμανικό reuters. Σύμφωνα με την μελέτη, στην  Ιταλία καταγράφεται μια αύξηση της φτώχειας κατά 11% και στην Ισπανία 18%.

Ας μην περιμένουμε λοιπόν την έκβαση της όποιας «αξιολόγησης», αφού είτε κλείσει, είτε όχι, η ζωή μας θα χειροτερεύσει. Το υποτιθέμενο πλεονέκτημα της «αξιολόγησης» θα είναι το ενδεχόμενο ένταξης στην ποσοτική χαλάρωση, η ματαιότητα της οποίας έχει επαρκώς εξηγηθεί. Πρόκειται για ένα θέατρο των ΜΜΕ που εκτός από φόβο πρέπει να σερβίρουν και ολίγη από... ελπίδα. Η ουσία, όμως, συνοψίζεται στα εκκαθαριστικά φόρων και στην αύξηση των οφειλών των πολιτών, που καταφθάνουν με εντεινόμενη συχνότητα και προδιαγράφουν το μέλλον όλων μας, εάν δεν αντισταθούμε. Τα εκκαθαριστικά αυτά δεν ρωτούν ούτε τι ψήφισε καθένας από εμάς, ούτε τι δηλώνει (αριστερός, δεξιός κλπ).

Αφού λοιπόν μας περιμένει κοινή μοίρα, ας ενωθούμε σε εστίες αντίστασης ανά την επικράτεια, για να διεκδικήσουμε το αυτονόητο: Το δικαίωμά μας σε αξιοπρεπή ζωή. Το 61,3% δεν αρκεί να εκφράζεται σε δημοψήφισμα. Για να επιτύχει την ανατροπή, πρέπει να συντονιστεί σε κοινές μορφές αντίδρασης που θα ταρακουνήσουν το σύστημα. Είμαστε -τουλάχιστον- το 61,3% και έχουμε το δίκιο με το μέρος μας. Στο χέρι μας είναι να νικήσουμε.