Του Άρη Χατζηστεφάνου

Μια ανθρωποφάγος εκστρατεία εναντίον της Oxfam –μια ομπρέλα 19 ανθρωπιστικών ΜΚΟ με έδρα το Λονδίνο– βρίσκεται σε εξέλιξη τις τελευταίες ημέρες με αφορμή καταγγελίες ότι στελέχη της οργάνωσης ήρθαν σε επαφή με ιερόδουλες στην Αϊτή και άλλες χώρες από το 2011 μέχρι σήμερα.

Ενώ όμως το σκάνδαλο είναι ενδεχομένως υπαρκτό και απαιτείται παραδειγματική τιμωρία των υπευθύνων –και εντοπισμός ανάλογων περιστατικών στο σύνολο των γιγαντιαίων ΜΚΟ– ο χρόνος αποκάλυψης και η μανία που εκδηλώνεται εναντίον της οργάνωσης μας καλούν να απαντήσουμε στο λατινικό ερώτημα «cui bono» – ποιος ωφελείται;

Η Oxfam είχε περισσότερους εχθρούς παρά φίλους ανάμεσα στα πιο αιμοσταγή και επικίνδυνα καθεστώτα, σε ανατολή και δύση, τα οποία τώρα πιστεύουν ότι βρήκαν την ευκαιρία να την εξαφανίσουν από το πρόσωπο της γης. Οι πρώτες ευθείες βολές ήρθαν από τα ισραηλινά λόμπι και κυρίως από το UN Watch με έδρα τη Γενεύη, το οποίο ιδρύθηκε και χρηματοδοτείται από την Αμερικανική Εβραϊκή Επιτροπή – τον πατέρα, ή καλύτερα τον παππού όλων των ισραηλινών λόμπι. H Oxfam αποτελούσε εδώ και χρόνια «αγκάθι» στην πολιτική του Ισραήλ καθώς καταδίκαζε τους παράνομους εποικισμούς αλλά και τις δυτικές εταιρείες που εμπορεύονταν προϊόντα με αυτούς.

Η Oxfam βρίσκεται όμως και στη μαύρη λίστα και των μεγαλύτερων εμπόρων όπλων αλλά και εταιρειών που πωλούν όργανα βασανισμού σε αυταρχικά καθεστώτα – πολλές από τις οποίες έχουν την έδρα τους στη Βρετανία και άλλες αναπτυγμένες χώρες της Ευρώπης και της Βόρειας Αμερικής.

Και φυσικά στους μισητούς εχθρούς της οργάνωσης συμπεριλαμβάνεται και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η οποία έχει κατηγορηθεί ουκ ολίγες φορές από την Oxfam ότι με την πολιτική της προκαλεί όχι μόνο το θάνατο χιλιάδων μεταναστών και προσφύγων αλλά συμβάλει στο βασανισμό τους καθώς και στην εξάπλωση της εμπορίας σκλάβων στη Βόρεια Αφρική.

Η ταχύτητα με την οποία η Ευρωπαϊκή Επιτροπή απείλησε να διακόψει χρηματοδότηση ύψους 32 εκατομμυρίων ευρώ προς την οργάνωση δεν αποτελεί απάντηση ανάλογη του προβλήματος. Για την ακρίβεια θυμίζει περισσότερο την εκδικητική πολιτική του Τραμπ, ο οποίος οδηγεί ολόκληρες περιοχές του πλανήτη σε λιμό διακόπτοντας τη χρηματοδότηση ανθρωπιστικών προγραμμάτων με αμιγώς πολιτικά.

Η σταδιακή μεταβίβαση αρμοδιοτήτων από εθνικούς και διεθνείς οργανισμούς σε ΜΚΟ αποτέλεσε μια ακόμη μορφή ιδιωτικοποιήσεων με καταστροφικά αποτελέσματα σε διαφορετικά επίπεδα. Η απάντηση όμως σε αυτή την κατάσταση δεν μπορεί να είναι η αιφνίδια διακοπή χρηματοδότησης, με πρόσχημα μικρά ή μεγάλα σκάνδαλα ή ακόμη και με προφανείς εκδικητικούς στόχους. Ειδικά όταν κάθε τέτοια απόφαση μετριέται σε χιλιάδες ανθρώπινες ζωές που μπορούν να χαθούν.

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Πριν" – 17/2/2018