Του Βασίλη Γιαουρδήμου

Λίγο πριν την πρωινή βόλτα με το ποδήλατο επανέρχομαι στο θέμα που κυριαρχεί παγκοσμίως. Οι κυβερνήσεις της Ευρώπης και των ΗΠΑ έχουν κηρύξει πόλεμο. Ο πόλεμος αυτός δεν είναι εναντίον του κορωνοϊόυ -όπως θελουν να πιστεύουμε- αλλα εναντίον μας, εναντίον κάθε ελεύθερου πολίτη, εναντίον κάθε ελεύθερα σκεπτόμενου ανθρώπου.

Είναι ένας πόλεμος ενάντια στην δημοκρατία και σε κάθε κοινωνικό δικαίωμα που κερδήθηκε με αίμα και αγώνα, από τις προηγούμενες γενιές. Εμείς δεν κερδίσαμε ακόμα τίποτα, απλά απολαμβάνουμε τα οφέλη από τις νίκες των άλλων.

Αν ήταν ένας πόλεμος ενάντια στον αόρατο εχθρό της πανδημίας, τότε θα ακολουθούσαν το παράδειγμα της Ν. Κορέας, της Σιγκαπούρης, της Ταϊβάν , της Ισλανδίας, και της Γερμανίας δηλαδή: έγκαιρα και μαζικά τεστ, διάθεσή τους στα φαρμακεία ή σε κινητές μονάδες, πρόσβαση σε αυτά για όλο τον πληθυσμό. Τίθενται σε αυστηρή καραντίνα μόνο όσοι ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες -άνθρωποι ηλικίας άνω των 65 ετών, καθώς και όσοι πάσχουν από σοβαρές ασθένειες-, όσοι βγαίνουν θετικοί σε τεστ και είναι φορείς του ιού καθώς και οι επαφές τους. Παράλληλη στήριξη του τομέα υγείας και έκτακτη ανοικοδόμηση των υποδομών του.

Αντί αυτού, οι κυβερνήσεις της Ευρώπης και των ΗΠΑ επέλεξαν την γενικευμένη καραντίνα, για να επιβραδυνθεί η διασπορά του ιού και να μην διαλυθεί απ’ την πίεση το -ήδη κατεστραμμένο από τις πολιτικές τους επί δεκαετιών- δημόσιο σύστημα υγείας.

Μοντέλο διαδοχικών απαγορεύσεων αδιάκριτου εγκλεισμού ολόκληρου του πληθυσμού -εκτός από όλους εκείνους που δεν τους αφήνουν τα αφεντικά τους- και περιορισμός των τεστ μόνο σε όσους φέρουν συμπτώματα.

Η κρατική μηχανή καθιστά εξαρχής τον πληθυσμό κύριο υπεύθυνο για την εξάπλωση ή όχι του κορωνοϊόυ.

Αν ο ιός εξαπλωθεί, φταίνε οι πολίτες. Αν ο ιός δεν εξαπλωθεί, δικαιώνεται το κράτος για τις επιλογές του.

Δυστυχώς, είναι για ακόμη μια φορά στο χέρι μας, το τι είδους κοινωνία θέλουμε να έχουμε, αφού το οποιοδήποτε κράτος δεν πρόκειται να μας την χαρίσει. Πρέπει να την απαιτήσουμε.