Tο έχουμε γράψει ουκ ολίγες φορές εδώ, στον «Ημεροδρόμο»: Η κυβέρνηση παράγει έργο. Τώρα, αν αυτό το έργο εξυπηρετεί συγκεκριμένα (μεγάλα) συμφέροντα, αυτό είναι άλλο. Αδρανής όμως, δεν μένει. Πάρτε για παράδειγμα τα κέρδη ρεκόρ που σημείωσαν οι εισηγμένες το πρώτο εξάμηνο του 2022, όπως διαβάζουμε σε πρόσφατο, πανηγυρικό δημοσίευμα. Μάλιστα, το ίδιο ρεπορτάζ μάς ενημέρωνε ότι, παρά τις εκτιμήσεις για επιβράδυνση της ανάπτυξης το β’ τρίμηνο του τρέχοντος έτους (7,85% η ανάπτυξη το α’ εξάμηνο του 2022), οι εισηγμένες προβλέπεται ότι θα αυξήσουν τα λειτουργικά τους κέρδη, τα οποία, σύμφωνα με τους πρώτους υπολογισμούς, αναμένεται να ξεπεράσουν τα δέκα δισεκατομμύρια ευρώ.

Πρωταθλητές των εισηγμένων είναι (ποιοι άλλοι; ) τα διυλιστήρια και οι Όμιλοι ενέργειας. Ελάτε, μην πέφτετε απ’ τα σύννεφα. Έτσι είναι ο πόλεμος: Κάποιοι κερδίζουν, κάποιοι χάνουμε… Ποιος πόλεμος; Αυτός στην Ουκρανία; Όχι, δα!

Για τον ταξικό πόλεμο που έχει κηρυχτεί στη χώρα λέω, που αδειάζει τις τσέπες των πολλών και μπουκώνει τα πορτοφόλια των ολιγαρχών.

Ανυπόστατες κατηγορίες, θα πεταχτεί να πει κάποιος από την υπόγα των νεοδημοκρατικών «τρολς» των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Όμως, πόσο ανυπόστατες είναι αυτές οι κατηγορίες, όταν πρωταθλητές στις εισηγμένες είναι η HelleniqEnergy (πρώην ΕΛΠΕ) και η Motor Oil; Πόσο ανυπόστατες είναι, όταν ενώ οι δυο τους κατέγραφαν αθροιστικά το 50% όλων των εισηγμένων, με πάνω από 1,5 δισ, ο πληθωρισμός σκαρφάλωνε στο 12% για τον Σεπτέμβριο του 2022 (από 11,4% τον Αύγουστο) με το 6% αυτού να οφείλεται στις αυξήσεις της ενέργειας; Πόσο ανυπόστατες είναι εν τέλει όταν τα πρόσφατα στοιχεία της Eurostat κατέτασσαν την Ελλάδα στην πρώτη θέση στις τιμές ρεύματος των νοικοκυριών και των μη νοικοκυριών, με ιστορικά υψηλές τιμές που δεν έχουν καταγραφεί ξανά σε όλες τις χώρες της Ευρώπης από το 2007;




Όντως, θέλετε να ανοίξουμε αυτήν την συζήτηση;

Τέκνο των δικών σας πολιτικών είναι τούτη ληστεία. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη ήταν εκείνη που εισήγαγε νέες τεχνικές αποκρατικοποίησης, δίνοντας, μέσω της αύξησης του μετοχικού κεφαλαίου, τη ΔΕΗ στους ιδιώτες, με την διοίκηση Στάσση να κόβει την κορδέλα των εγκαινίων της επιχείρησης στη νέα κερδοσκοπική της εποχή με μια αύξηση στα τιμολόγια της τάξης του 17%.

Δικό σας τέκνο είναι η εξόφθαλμη μεθόδευση πλήρους παράδοσης του μάνατζμεντ των ΕΛΠΕ στον εθνικό μας επενδυτικό όμιλο, αυτόν του κ. Λάτση. Μέχρι και το ΤΑΙΠΕΔ είχε αντιδράσει τότε! Αλλά, εσείς δεν «μασήσατε». Κρυφτήκατε πίσω από την ευρωπαϊκή οδηγία για την εταιρική διακυβέρνηση και επιτρέψατε στον κ. Λάτση να πάρει την πλειοψηφία στο Δ.Σ. της εταιρείας, αφήνοντας στο Δημόσιο, μόλις το 35,5% (δηλαδή μόλις 4 από 7 εκπροσώπους μεταξύ 13 που είχε στο Δ.Σ.).

Όπως τα ίδια θα κάνατε και με το Εξωτερικό Υδροδοτικό Σύστημα Αττικής, που κηρύξατε διαγωνισμό εκποίησης του, ύψους 300 εκατομμυρίων ευρώ, αποκλείοντας την ίδια την ΕΥΔΑΠ. Ευτυχώς, σας σταμάτησε το ΣτΕ.

Ωστόσο, ξέρω ότι δεν θα το βάλετε κάτω. Εσείς θα βρείτε λύση. Άλλωστε, αυτόν τον κόσμο οραματίζεστε: Μια ισχνή κλίκα ισχυρών παραγόντων που κάνει δουλίτσες με το Δημόσιο, αποκτά ρευστότητα για να καταβροχθίσει τα φιλέτα του και πετά τα κόκκαλα στους υπόλοιπους.

Ε, τότε, ρε παιδιά, γιατί να μην «σπρώξουμε» εκείνες τις πολιτικές δυνάμεις που ευαγγελίζονται την σωτήρια κρατική παρέμβαση, που (θα) προσφέρει χείρα βοήθειας σε αυτές τις δύσκολες για τον λαό μας εποχές;

Καταρχάς, να ξεκαθαρίσω κάτι. Δεν ασκώ καμία έμμεση ή άμεση κριτική στους παραλήπτες των κρατικών βοηθημάτων. Εκεί που έχει φτάσει η κατάσταση, κάθε βοήθεια είναι ευπρόσδεκτη. Όμως, το πρόβλημά μου είναι ακριβώς αυτό: Το «εκεί που έχει φτάσει η κατάσταση». Γιατί να φτάσει; Ποιος έχει την ευθύνη;

Επιπλέον, ευχαρίστως να «σπρώξουμε» τις πολιτικές δυνάμεις που προωθούν παρεμβατικές πολιτικές ως μέσο ανάσχεσης της νεοφιλελεύθερης επίθεσης της κυβέρνησης, αρκεί να μας απαντήσουν στα εξής: Άλλαξε κάτι στην ΕΕ και δεν το ξέρουμε; Δεν αναφέρομαι στο τσουνάμι των όψιμων από-ιδιωτικοποιήσεων των τελευταίων μηνών (ειδικά στον χώρο της ενέργειας), αλλά στον οικονομικό πυρήνα της Ένωσης που δεν είναι άλλος από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, θεμέλιο της οποίας ήταν η απελευθέρωση των αγορών και η ελεύθερη κίνηση του κεφαλαίου. Αυτοί δεν ήταν, οι γραβατωμένοι των Βρυξελλών που σας «υποχρέωσαν» να υιοθετήσετε και να εφαρμόσετε πολιτικές που δεν πιστεύετε; Γιατί να αλλάξει αυτό τώρα, μάλιστα όταν όλοι οι μνημονιακοί νόμοι βρίσκονται εν ισχύ; Ακόμη, πώς να εμπιστευτούμε το αφήγημα της άλλης πλευράς του φράχτη όταν οι δικές της αποφάσεις για την απελευθέρωση της αγοράς Ενέργειας, κούμπωσαν με αυτές των κυβερνήσεων της τελευταίας εικοσαετίας, προετοιμάζοντας παράλληλα το έδαφος για το ριφιφί του αιώνα μέσω του χρηματιστηρίου ενέργειας;

Θα τεθούν ποτέ ετούτα τα ερωτήματα στον δημόσιο διάλογο ή όσοι συνεχίζουμε την καχύποπτη στάση μας έναντι των κομματικών σχηματισμών του «εξανθρωπισμένου καπιταλισμού» πάσχουμε από το σύνδρομο των «απατημένων συζύγων του 2015» και δεν λαμβανόμαστε σοβαρά;

Δεν ξέρω, ας το σκεφτούν.

Πάντως, ο γράφων ανήκει σε μια γενιά που έμαθε τα χρόνια της ενηλικίωσής της ότι η θέρμανση είναι πολυτέλεια. Που οι αξιοπρεπείς μισθοί και η αποταμίευση, το σταθερό ωράριο, η ασφάλιση και η συνδικαλιστική εκπροσώπηση αποτελούν φαντάσματα του παρελθόντος που δεν ευσταθούν στον σύγχρονο κόσμο των απελευθερωμένων σχέσεων εργασίας. Ανήκοντας λοιπόν σε αυτή τη γενιά πολιτών, όχι, δεν ικανοποιούμαι από νέες υποσχέσεις περί «win- win» πολιτικών παρέμβασης. Δεν αρκούμαι σε έναν αντιπολιτευτικό λόγο που απαντά στον αλά γκρέκα «κεϊνσιανισμό» του Μητσοτάκη με το: «θέλετε να εξυπηρετήσετε μόνο τους «δικούς σας» », επαναφέροντας από τα «αριστερά» το νεοδημοκρατικό αφήγημα: «δεν πιστεύετε τις ιδιωτικοποιήσεις, εμείς μπορούμε καλύτερα».

Έχουμε περάσει πολλά δώδεκα χρόνια τώρα για να συμβιβαστούμε εκ νέου με τα ψίχουλα. Δεν νομίζετε;