Στις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές στην Ισπανία (28 Μαΐου) το Λαϊκό Κόμμα(παραδοσιακή δεξιά) κέρδισε με ποσοστό 31,5% (και «αυξάνει εκθετικά τη θεσμική του ισχύ», γράφει η El País), ενώ οι σοσιαλιστές του πρωθυπουργού Πέντρο Σάντσεθ, (PSOE), έλαβαν μόλις το 28,1% των ψήφων. Γι’ αυτό ο Σάντσεθ διέλυσε τη Βουλή και προκήρυξε γενικές βουλευτικές εκλογές για τις 23 Ιουλίου.

Για «μεγάλη δεξιά στροφή» στην Ισπανία και «σοβαρή οπισθοδρόμηση» της αριστεράς γράφει η εφημερίδα El Periódico de Catalunya, καθώς το Λαϊκό Κόμμα (το αντίστοιχο της ΝΔ) και η ακροδεξιά (VOX) έχουν επικρατήσει πλήρως.

Έγραφα πρόσφατα για τα δύο πρόσωπα της δεξιάς στην Ευρώπη. Της παραδοσιακής δεξιάς και της ακροδεξιάς. Γιατί ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ισπανία, συνέβη πριν στην Βρετανία, στην Γαλλία, στην Ελλάδα και αλλού. Η μία δεξιά κινείται στο πλαίσιο της ΕΕ και λαμβάνει όλες τις στρατηγικές αποφάσεις που εξυπηρετούν τα συμφέροντα του κεφαλαίου στο πλαίσιο των Βρυξελλών, ενώ η δεύτερη είναι σταθερά προσκολλημένη σε παραδοσιακές δομές εξουσίας: ορθόδοξη εκκλησία, εθνικιστικές και ρατσιστικές οργανώσεις κ.ά.. (λειτουργούν δε ως συγκοινωνούντα δοχεία).

 Όπως σημείωνε παλαιότερα αναλυτής στη γαλλική εφημερίδα Le Monde, η αριστερά, καταγγέλλοντας την ακροδεξιά, επί της ουσίας ωθεί τους οπαδούς της να ψηφίσουν τον πιο όμορο πολιτικό σχηματισμό, ο οποίος στη Γαλλία είναι η “παραδοσιακή δεξιά” (του Μακρόν), στη Γερμανία το CDU, στην Ελλάδα η ΝΔ.

Η αριστερά κάνει τη διάκριση της δεξιάς που ανήκει στο “δημοκρατικό τόξο”, και της ακροδεξιάς. Έτσι, οι πολιτικοί της «σοβαρής δεξιάς» (όπως ο Κυριάκος Μητσοτάκης), μπορούν να κινούνται σε όλο το φάσμα της «φαιάς περιοχής» από την άκρα δεξιά (σοβαρή χρυσή αυγή), την εναλλακτική δεξιά, τη ριζοσπαστική δεξιά, τη λαϊκή δεξιά, την ταυτοτική δεξιά, την εθνικιστική δεξιά, την ξενοφοβική δεξιά, ή ακόμα και την φιλελεύθερη «ακροκεντρώα» δεξιά, και να συλλέγουν από παντού. Τι συνέχει όλα αυτά τα υποσύνολα; Η μετανάστευση, τα ζητήματα ασφάλειας και η χριστιανική ταυτότητα της Ευρώπης. Η ευρωπαϊκή δεξιά υπερασπίζεται σήμερα τον χριστιανικό χαρακτήρα της Ευρώπης, κάτι που την φέρνει σε στενή επικοινωνία και συνεργασία με τις θεσμικές εκφράσεις όλων των χριστιανικών δογμάτων, δημιουργώντας έναν φονταμενταλισμό που καταλήγει σε μία ιδιότυπη τζιχάντ, σ' έναν "ιερό πόλεμο" εναντίον των αλλόθρησκων, των ξένων, των προσφύγων, των μεταναστών, των ομοφυλόφιλων, γενικά των «άλλων»! 

Η αριστερά από την πλευρά της χρησιμοποιεί μια αφηρημένη ρητορική περί οικουμενικότητας και αλληλεγγύης. Αλλά έτσι χάνει στο ιδεολογικό και πολιτικό πεδίο. Η υποχώρηση αυτή με τη σύμπραξη των συστημικών μέσων μαζικής προπαγάνδας δημιουργεί την εντύπωση ότι ο φασισμός και ο ρατσισμός εγγράφονται, πλέον, στην κουλτούρα των κοινωνιών, διαμορφώνοντας το έδαφος για τον «εμφύλιο των κάτω», που είναι μία πολύ παλιά τεχνική μετάθεσης της σύγκρουσης από κεντρικά ζητήματα σε δευτερεύοντα, από την πραγματική αιτία της κοινωνικής έντασης που είναι η κεφαλαιοκρατική εκμετάλλευση και η αισχροκέρδεια, στην είσοδο των δήθεν «κακών» από την φυλετική, ιδεολογική-θρησκευτική και κοινωνική τους «κούνια» μεταναστών, που είναι δήθεν η αιτία όλων των δεινών και η απειλή για την ευρωπαϊκή χριστιανική ταυτότητα.

Η αριστερά  αδυνατεί να αντιπαραθέσει τη δική της πολιτική και ιδεολογική εξήγηση, να πείσει ότι υπάρχει ζωή έξω από το πλαίσιο της νεοφιλελεύθερης πλανητικής μαφίας, και, κυρίως, να αντιμετωπίσει το σημερινό νέο-φασιστικό φαινόμενο ως ανεστραμμένο είδωλο και λειτουργικό παρακολούθημα του νεοφιλελεύθερου ολοκληρωτισμού. Να καταδείξει, δηλαδή, ότι η αιτία της μετανάστευσης είναι η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, είναι αυτοί που δεν διστάζουν να στείλουν κόσμο και κοσμάκη στον Καιάδα της ανεργίας και της εξαθλίωσης, ή στον πάτο της Μεσογείου προκειμένου να πωλήσουν όπλα προκαλώντας πολέμους, για χάρη εκείνου του ειδωλολατρικού ξόανου που λέγεται Κέρδος και το οποίο πίνει το νέκταρ από τα κρανία των δολοφονημένων. Η αδυναμία αυτή σε συνδυασμό με την ανυπαρξία μιας σαφούς ιδεολογικής και πολιτικής πρότασης, δημιουργούν τις συνθήκες της υποχώρησής της...